Mandarin

Mandarin

Mandarin ya da Beifanghua (北方話; Hanyu Pinyin: Běifānghuà) Çincenin en çok konuşulan lehçesidir. Kuzey Çin'de konuşulan tüm lehçeler Mandarin olarak sınıflandırılmıştır. Ancak genelde Mandarin daha dar anlamıyla, Çin ve Tayvan'da resmi dil olarak kullanılan Standart Çince'ye (普通话,Putonghua/国语,Guoyu) işaret eder. [1] Mandarin,

Çin'de Pǔtōnghuà (普通話) olarak
Tayvan'da Guóyǔ (國語) olarak,
Malezya ve Singapur'da Huáyǔ (華語) olarak bilinir.
Tarih
Standart Mandarin her zaman birçok lehçeden oluşmuştur ancak her zaman prestij lehçeler bulunmuştur. Mesela Konfiçyüs yǎyán (雅言) lehçesini veya "seçkin lehçe"yi, yerel lehçelere tercih ediyordu. Han Dynasties zamanındaki yazılarda ise tōngyǔ (通语) kullanılıyordu. Kuzey ve güney hükümdarlıklarına ait kitaplar o zamanların bir veya daha fazla standart sistematik telaffuzları yansıtıyordu. Ancak tüm bu lehçeler eğitimli seçkin kesim dışında belki de hiç bilinmiyordu, hatta seçkin kişiler arasında bile okunuşları çok fazla değişkenlik gösterebiliyordu çünkü Klasik Çince olarak adlandırılan standartlar sadece yazılı bir standart idi, ancak konuşulan o değildi.

Ming Hükümdarlığı ve (1368–1644) ve Qing Hükümdarlığı (1644–1912) mahkemelerde kullanılan dili tarif etmek için, "resmi dil" yani guānhuà (官话) terimini kullanmaya başladılar. Mandarin terimi ise direk olarak Portekizce'den gelmektedir. Mandarin sözcüğü Çin'deki bürokratik memurları tarif etmek için kullanılıyordu. Yanlış anlaşılmanın da etkisi ile tüm Asya'da memurları tarif etmek için kullanılan ve bir Sanskrit sözcüğü olan (mantri veya mentri) terimi, Portekizce'deki mandar(birine bir iş vermek) sözcüğü ile çok benzeşmesinden ve memurların verilen işi yapan kişi olmasından dolayı memurlara mandarin denilmeye başlandı. Bu gelişmenin ardından Portekiz'liler aniden bu memurların kendi aralarında kullandıkları dile (Guanhua) "Mandarinlerin dili", "Mandarin Dili" veya kısaca "Mandarin" demeye başladı.