AFYONKARAHİSAR GENEL BAKIŞ

Afyonkarahisar veya eski ve halk arasındaki ismiyle Afyon, aynı isimli ilin merkezidir. Mermercilik ve gıda sektöründe Türkiye içinde ve dışında isim yapmıştır. Şehrin Afyon olan ismi, 2005 yılında Afyonkarahisar olarak değiştirilmiştir.[1]

Etimoloji
Yerleşimin eski adı Karahisâr-ı Sâhib'dir. Karahisar ismi, şehrin ortasında yükselen koyu renkli volkanik kayaların renginden ve üstünde bulunan hisardan gelir. Sâhib adı ise, Anadolu Selçukluları'nın son devirlerinde yaşayan ve Moğol istilası sırasında buraya gelen Sâhib Ata Fahreddin Ali'nin unvanından gelmektedir. Günümüzde kullanılan Afyon adı da bölgede eskiden beri büyük alanda yapılan haşhaş ekimine dayanmaktadır[2].

Tarihçe
Kentin tarihi MÖ 3000 yılına kadar uzanmaktadır. MÖ 2000 ilk dönemlerinde Hattiler'in egemenliğinde bulunan yerleşim, MÖ 2. bin yılın ortalarında Hititler'in denetimine geçmiştir. Hitit devleti yıkılınca MÖ 1000 yılı dolaylarında yerleşim Frigler'in egemenliği altına girdi. Frigler döneminde kale içine "Akronium" ismi verilmiş daha sonra bu isim şehir içinde kullanılmaya başlanmıştır. MÖ 6. yüzyılın sonlarına doğru Frigler'in egemenliği bitmiş ve yerleşim Pers hakimiyetine geçmiştir. Pers egemenliği, MÖ 333 yılında Makedon Kralı III. Aleksandros'la yapılan İssos Savaşı'nda alınan yenilgiyle son bulmuştur. MÖ 30 yıllarından itibaren yerleşiminde içinde olduğu bölge Roma İmparatorluğu egemenliğine girmiştir. Romalılar döneminde yerleşim "Akroenos" adını almıştır. Roma İmparatorluğu'nun MS 395 yılında bölünmesiyle yerleşim Bizans İmparatorluğu topraklarında kalmış ve yerleşime "Akronion" ismi verilmiştir[3].

12. yüzyıl sonlarına doğru yerleşim Türk egemenliğine geçmiştir. Anadolu Selçuklu Devleti'nin Kösedağ Muharebesi'nde aldığı yenilgi sonucunda Afyon'un da içerisinde olduğu bölge vezir Sâhib Ata Fahreddin Ali denetimine verilmiş ve 1275 yılında Afyonkarahisar'ın başşehri olduğu Sâhib Ataoğulları Beyliği kurulmuştur. 1341 yılında Germiyanoğulları Beyliği topraklarına katılan yerleşim 1390 yılında Osmanlı egemenliğine geçmiştir. 1402 Ankara Savaşı sonucunda Afyonkarahisar yeniden Germiyanoğulları'nın eline geçmiştir. II. Yakub Bey'in vasiyeti üzerine yerleşim 1429 yılında yeniden Osmanlı egemenliğine katılmıştır.

Osmanlı döneminde ilk önceleri "Karahisar-ı Devle", "Karahisar" ve "Karahisar-ı Sahib" adıyla sancak merkezi olarak anılan yerleşim, 1684 yılındaki belgelerde ise "Afyonkarahisar" adıyla da anılmaya başlamıştır. "Yerleşim 1833 yılında Kavalalı İbrahim Paşa kuvvetlerince ele geçirilmiş, ancak aynı yıl içerisinde tekrar Osmanlı egemenliğine geçmiştir[4].

Ekonomi
Afyonkarahisar mermer tesisleri ile, 2005 yılı itibarıyla büyüklü küçüklü 356 mermer işletmesinin faaliyet gösterdiği Afyonkarahisar'da, zengin ve kaliteli mermer yataklarının işletilmesi ve işlenmesi, sektörün hızla gelişmesini sağlamıştır. Gıda sektörü de gelişmiş durumdadır. Özellikle kaymaklı kadayıfı ve Afyon lokumu meşhurdur. Bunun yanında sucuk da diğer önemli gıda maddesidir. Ayrıca patates ve yumurta üretiminde de adını duyurmuştur. Afyonkarahisar konumuna ve nüfusuna oranla çevresindeki illere göre daha az sanayileşmiş durumdadır. Kalkınmada öncelikli yöre kapsamına girmesine rağmen ciddi bir yatırım almamıştır.

Ömer-Gecek, Hüdai, Heybeli ve Gazlıgöl termal alanları Kültür ve Turizm Bakanlığınca Termal Turizm Alanı olarak ilan edilmiştir. Bu kapsamda son yıllarda termal turizme yönelik olarak özel sektör tarafından birçok otel ve konaklama yerleri yapılarak hizmete girmiştir.

Eğitim
Üniversiteler
Şehirde Afyon Kocatepe Üniversitesi ve Afyonkarahisar Sağlık Bilimleri Üniversitesi olmak üzere iki üniversite bulunmaktadır. Bu üniversiteler Afyonkarahisar'da toplam üç yerleşkede eğitim ve öğretim faaliyetlerini sürdürmektedir. 2015-2016 akademik yılında üniversite fakültelerinde 42.803 öğrenci öğrenim görmektedir[5].

Spor
Afyonkarahisar şehrini profesyonel liglerde, TFF 2. Lig'de yer alan Afjet Afyonspor futbol takımı ile Kadınlar 2. Ligi'nde yer alan Afyon İdmanyurdu kadın futbol takımının yanı sıra ING Basketbol Süper Ligi'nde yer alan HDI Sigorta Afyon Belediyesi Basketbol erkek takımı ve AXA Sigorta Efeler Ligi'nde yer alan Avşar Maden Suyu Afyon Belediye Yüntaş Voleybol erkek takımı temsil etmektedir.

Şehrin en büyük spor tesisleri: 15.000 kişilik Zafer Stadyumu ve 2.833 kişilik Prof. Dr. Veysel Eroğlu Spor Salonu'dur.

Kültür

Adeyze Camii (Ekim 2019)
2001 yılından beri Afyonkarahisar Caz Festivali düzenlenmektedir.[29]

Afyonkarahisar'da yayım yapan yerel gazeteler şöyledir: Afyon Postası, Kocatepe, Gazete 3, Türkeli, Odak, Kadınana.

Afyonkarahisar ilinde bulunan ilçeler şunlardır:

Afyonkarahisar (İl merkezi)
Başmakçı
Bayat
Bolvadin
Çay
Çobanlar
Dazkırı
Dinar
Emirdağ‎
Evciler‎
Hocalar
İhsaniye‎
İscehisar
Kızılören‎
Sandıklı‎
Sinanpaşa
Sultandağı
Şuhut

Bayat, Afyonkarahisar ilinin bir ilçesidir.

Emirdağ ilçesine bağlı bir nahiye olarak Bayat'ın belediye oluşu 1907, ilçe oluşu ise 04.07.1987 gün ve 19507 sayılı Resmî Gazete'de yayımlanan 3392 sayılı kanunla kurulmuştur. İlk kaymakamı Orhan Öztürk'tür (1988 – 1991) .

Kök boyalı kilim dokumacılığı ile bilinen Bayat, kilimlerini; Amerika, Japonya ve birçok Avrupa ülkesine ihraç etmektedir.

Bolvadin, Türkiye'nin Afyonkarahisar iline bağlı ilçe.

Tarih
Ön tarihi
Bolvadin, Anadolu'nun en eski yerleşim yerlerinden biridir. Mevcut vesikalara göre 10.000 yıllık geçmişi vardır. Bolvadin, antik Paroreos Phrygia vadisinde kurulmuştur.

Bu vadide MÖ 8000'de yerleşik hayata geçilmiştir.

Romalılar ve Bizanslılar dönemi
Arkaik devirde bir site şehri olan Bolvadin, Afyon bölgesindeki 52 yerleşim biriminden birisiydi. Anadolu'daki bütün tarihî devirleri yaşamıştır. Romalılar zamanında Polybotum isminde il merkezidir. Üçhöyük mevkiinde mühim bir iskân merkezi olan Kayster Pedion şehri MÖ 401 yılında Persler tarafından yakıldıktan sonra Polybotum hızla gelişmiştir. Grek tarihçisi Ksnefon, "Anabasis" isimli kitabında Kayster Pedion şehri için "yolların birleştiği yerde kalabalık bir şehirdir" der.

133 yılında Polybotum'u ziyaret eden Roma kralı Hadrianus adına 3 cins para basılmıştır. Kralın heykelleri form ve agoraları süslemiştir. Bizans zamanında "Polybotos" ismiyle anılmıştır. Çevresine tesir eden kültür şehri olmuştur. Bizans'ın son zamanlarında Türk ve Arap akınlarının tesiri ile şehir küçülmüş, nüfus dağılmıştır. Bizans tarihçisi Anne Comnenus "Alexia" isimli eserinde bu şehrin çevresinin merkezi olduğunu yazar. 9. asrın başlarında büyük bir deprem geçirir. Şehrin surları ve binaları yıkılır. Bizans Kralı Aleksi Comnenus şimdiki Hisar Mahallesi'nin olduğu yere büyük bir kale yaptırır, halkın bir kısmı ile askerleri buraya taşır, büyük bir kımı ise Sivrihisar ve Seyitgazi'ye taşınır. 732 yılında Emevi komutanı Mesleme büyük bir ordu ile Bolvadin'e gelir. Burada Akrenon (Afyon) kalesi kuşatılır. Kuşatmada Seyyid Battal Gazi ve Muhammed'in sahabesi Abdulvahab Gazi yaralanır. Seyit Battal Gazi, Seyit Gazi'de; Abdül Vahap Gazi de Bolvadin'de ölürler. Türbeleri bu yerdedir. Bu olayların hatırası olan Sahabe Abdül Vahap Gazi'nin türbesi Eber Gölü kenarında bir höyük üzerindedir.

Selçuklular dönemi
Bolvadin, Malazgirt Meydan Muharebesi'nden sonra 1107 tarihinde yapılan Bolvadin Savaşı sonunda Emir Mengücek Bey tarafından Türklerin eline geçmiştir. Bolvadin Savaşı, Anadolu'nun Türkleşmesinde önemli bir rol oynamıştır.

Türklerin eline geçtikten sonra Bolvadin'e Yazır, Avşar, Karkın, Çepni boyları gelip yerleşmişlerdir. Daha sonra aşiretlerin iskanları sırasında çeşitli aşiretler, cemaatler yerleştirilmiştir. Bugünkü Bolvadin ve civarındaki halkın kökleri bu aşiretlere dayanır.

Bolvadin merkezinde Yazır, Peçenek, Karkın ve Çerkez aşiretleri etkindir. Daha sonra Sarıkeçili, Karakeçili ve Tekeli Yörükleri gelmişlerdir. Civarda ise Morcaali Türkmenleri (Kemerkaya), Oğuz Türkleri (Çay), Karabağ Türkmenleri (Büyükkarabağ, Ortakarabağ, Derekarabağ), Tabanlı Türkmenleri (Kurucaova Köyü), Selçuklu Yörükleri (Dişli Kasabası), Avşar Yörükleri (Özburun Kasabası), Karakeçili Yörükleri (Yörükkaracaören ve civarı) yerleşmiştir.

Bolvadin Selçuklular zamanında "Karahisar-ı Devle" ismiyle anılan Afyon'a bağlı 10 kadılıktan birisi olup yeniden imar edilmiştir. Bu devirde 11 nahiyesi (Han, Bayat, Musluca, Göçmen Akviranı, Nevahi-i Barkınlı, İshaklu, Çay, Karamık, Şuhut, Karaadilli, Çölabat), 326 köyü, 11 mahallesi vardı. Büyük bir ticaret merkeziydi. Selçuklular'dan günümüze kadar yalnızca Alaca Camii ulaşmıştır. Alaca Çeşmesi ve Ali Efendi Camisi'nin yalnız kitabeleri ulaşabilmiştir. Mevlana'nın oğlu Sultan Veled, Afyon'u ziyareti sırasında "Bolvadin Mevlevihanesi"ni açmıştır.

Anadolu beylikleri dönemi

İlçede yer alan Kırık Minare (Haziran 2019)
Bolvadin, Selçuklu Hanedanı yıkıldıktan sonra Eşrefoğulları, Sahipataoğulları ve Karamanlılar'ın eline geçmiştir. Bu devirde Eşrefoğlu Külliyesi ve Erkmenhisarı Camii yapıldı. Bu eserlerden günümüze Eşrefoğlu Camisi'nin kitabesi ve Erkmenhisarı Camisi'nin minaresi (Kırık Minare) gelebilmiştir.

Osmanlı dönemi
Bolvadin, Sultan I. Murat zamanında Osmanlı topraklarına katıldı. Osmanlı döneminde, önceleri Germiyan vilayetine (Kütahya), 1839'dan sonra Hüdavendigar vilayetine (Bursa) bağlı kaza merkezi oldu. 1850 yılında Muhassılığa yükseldi. Karahisar-ı Sahip Sancağı (Afyon) iki Muhassılığa ayrılmıştır:

Karahisar-ı Sahip Muhassılığı: Merkez Afyon, Sandıklı, Sincanlı, Dinar (bu dönemde Denizlinin Çal ve Çivril ilçeleri Geyikler isminde olan Dinara baglıdır )
Bolvadin Muhassılığı: Merkez Bolvadin, Han, Bayat, Musluca (Emirdağ), Nevahid-i Barçınlı (Kemerkaya), İshaklı (Sultandağı), Karamık, Çay, Şuhut, Karaadilli, Çölabat kazaları
Büyük bir kültür merkezi olan Bolvadin'de ticari hayat ve sanat çok gelişmiştir. 1831 yılında yapılan nüfus sayımındaki istatistiklere göre 150 çeşit meslek grubu vardır. Ziraat Bankası 22. şubesini 1873 yılında Bolvadin'de açmıştır. Bunu takiben Osmanlı Bankası ve Akşehir Bankası da şube açmışlardır. Daha sonra Bolvadinliler 1 Haziran 1914 yılında, Osmanlı Döneminin ilk özel bankalarından olan "Bolvadin İktisadi Osmani Bankası"nı kurmuştur.

Kültür hayatını temsil eden medreselere, tekkelere, ahi kuruluşlarına Selçuklular zamanında raslanır. Bu teşkilatlar Osmanlı zamanında gelişmiştir. Nakşibendi, Kadri, Rufai ve Şazeli tarikatlarının merkezi olmuştur. Arşivlerdeki vesikalara göre 14 tekke vardır. 1924 yılında medreselerin kaldırıldığı tarihte, 28 tane medrese bulunuyordu. Aynı tarihte Afyon'da 19, Sandıklı'da 6, Aziziye (Emirdağ)'de 1 medrese vardı. 1839'dan sonra medreselerin yanı sıra kurulan okullardan Bolvadin'de 7 ibtidaiye (ilkokul), 1 rüştiye (ortaokul) vardır. Ayrıca 63 tane sıbyan (mahalle mektebi) bulunuyordu.

Kurtuluş Savaşı
Bolvadin, Türk Kurtuluş Savaşında stratejik yönden önemli bir merkez olmuştur. Birinci ve İkinci Ordu Bolvadin'de kurulmuştur. Cemal Kutay’ın değerlendirmesine göre Mehmet Fahrettin Koçak, “az faniye nasip olacak bir şerefin sahibi”dir. Zira Koçak, Yunan Başkumandanı Nikolaos Trikupis’i esir eden kıtalardan birinin Başçavuşudur ve esir düşman generalini Gazi Mustafa Kemal’in Başkumandanlık Karargâhına götürenler arasındadır.[2] Mehmet Fahrettin Koçak Hicrî 1315'te Bolvadin’de doğmuş, 1978 yılında 79 yaşında ölmüştür.

Coğrafya
Konum
Bolvadin, 31 derece 2 dakika doğu meridyeni ile 38 derece 43 dakika kuzey paralelinin kesiştiği noktada, derin ve uzun bir alüvyon ova üzerine kurulmuştur.

Ege bölgesi'nin İç Batı Anadolu kesminde yer alan Bolvadin güneyden Sultandağları, kuzeydoğudan Emirdağları ile çevrilidir.

Ulaşım açısından İç Anadolu, Ege ve Akdeniz bölgelerini birbirine bağlayan kilit noktadadır. Deniz seviyesinden ortalama yüksekliği 1016 metre ve yüzölçümü 1108 km² dir. Afyon yüzölçümünün %12,85' ünü oluşturur.

Yüzey şekilleri ve iklim
Bolvadin'in arazileri genellikle ovadır. İlçenin yüzölçümünün ortalama %40'ı tarımsal saha olup büyük bir kısmında tahıl üretilmekte, ikinci sırayı meyvelik, bağ ve bahçe sahaları almaktadır. İlçenin dağlarında sarı meşe, ardıç ve çam ormanları vardır.

Bolvadin iklim bakımından İç Anadolu Bölgesi ile Ege Bölgesi arasında yer aldığından, zaman zaman karasal, zaman zaman ılıman hava kütlelerinin tesiri altında kalmaktadır. Genel olarak yazları kurak ve sıcak, kışları soğuk ve kar yağışlı geçmektedir.

Bolvadin yeraltı suları bakımından zengin bir kuşakta yer almasına rağmen akarsular bakımından fakirdir. Bölgedeki tek akarsu Ahır Dağlarından doğup, Bolvadin'in güneyinden geçerek Eber Gölü'ne dökülen Akarçay'dır. Üzerinde Altıgöz, Develi, Kırkgöz ile Sırt köprüsü gibi köprüler vardır.

Eber Gölü, Bolvadin'in güneydoğusunda bulunur. Bolvadin, Çay ve Sultandağı ilçelerine kıyısı vardır. Denizden yüksekliği 967 metre ve yüzölçümü 125 km² dir. Akarçay ve Sultandağlarından gelen sel suları ile beslenmekte olup, gölde yetişen kamış, hasırotu ile gölde bulunana sazan ve turna balıkları göl çevresinde bulunan köylüler için geçim kaynağı sağlamaktadır.

Nüfus
Nüfus ve Vatandaşlık Genel Müdürlüğü tarafından Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi (ADNKS) uygulamasıyla yapılan nüfus sayımlarının sonuçlarını açıkladı. Açıklanan nüfus sayımında Afyonkarahisar'ın Bolvadin ilçesinin merkezi nüfusu 52 bin'den 31 bin'e gerileyerek yüzde 40 azaldı.

Nüfus ve Vatandaşlık Genel Müdürlüğü [3] internet sitesinde yayınlanan Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi (ADNKS) uygulamasıyla yapılan nüfus sayımlarının sonuçlarına göre, Bolvadin ilçe merkezinde 15 bin 618 erkek, 15 bin 734 Kadın yaşıyor. Sayım sonuçlarına göre, ilçe merkezi ve ilçe genelinde kadın sayısı erkek sayısından fazla çıktı.

Sayım sonucuna göre, Bolvadin'e bağlı kasabaların nüfusu ise şöyle: "Dişli Kasabası 3 bin 766, Kemerkaya Kasabası 2 bin 232, Özburun Kasabası 1 bin 966, Büyükkarabağ Kasabası 1 bin 621 olarak açıklandı."

Ekonomi
Bolvadin'de ekonomik hayat tarım, hayvancılık, ticaret ve sanayiye bağlıdır. Halkın geçim kaynağındaki ana unsur tarım ve hayvancılıktır. Buğday, arpa, mısır, nohut, fasulye, yeşil mercimek, şekerpancarı, haşhaş, ayçiçeği yetiştirilmekte; elma, armut, kayısı, vişne, kiraz gibi meyveler de üretilmektedir. Hayvancılıkta özellikle küçük baş hayvan yetiştiriciliği yaygındır.

Bolvadin, il ve ilçelere sanayi mamulleri pazarlamaktadır. Bunlar emaye ürünleri, işlenmiş kereste, teneke, demir doğrama, kaymak, sucuk, yumurtadır.

Bolvadin denince kaymak üzerinde durmak gerekir. Asıl kaymak Bolvadinli dilinde "camız" denen manda sütünden başkasından yapılmaz. Ancak son senelerde camız nüfusunda bir azalma olduğu söylenmektedir. Camız sütünün kendine has kıvamı, kokusu, yağ oranı ile kaymağın ham maddesi olarak önemli bir yeri vardır.

Burada bir noktayı da belirtmekte fayda var, son zamanlarda Afyon otogarındaki satıcılardan kaymak istendiğinde "kaymak" diye verdiklerinin içinde süt bulunan şekerden başka bir şey olmadığını bilmek ve aldanmamak gerekir. Asıl Bolvadin kaymağı, halis sütün şeker gibi hiçbir katkı maddesi katılmamış halinin özel metodlarla yoğunlaştırılması olduğunu ve mutlaka Bolvadin kaymağının aranması gerektiğinin altını çizmek gerekir.

Ekonomik göçler
Gurbetçilik
Kasaba ve köyler de dahil nüfusun büyük bölümü bu şehirlerinde yaşamaktadır:

Fransa: Lyon, Saint-Étienne, Paris
Almanya: Hamburg, Ottensen (de:Hamburg-Ottensen), Köln, Frankfurt, Aachen, Itzehoe, Mönchengladbach
İsviçre: Zürih, Bern, Basel
Belçika: Gent, Anvers, Hamme, Brüksel, Genk
Hollanda: Amsterdam, Rotterdam, Almelo
Amerika Birleşik Devletleri: New Jersey
Turizm

İlçede yer alan Kırkgöz Köprüsü (Ağustos 2019)
İlçe çok miktarda yeraltı jeotermal kaynağa sahiptir. Afyonkarahisar - Konya yolunun üzerinde olan Heybeli Termal Tatil Köyü, Bizans döneminden beri kullanılan bir kaplıca olup, o dönemde "Kızılkilise" veya "Kızılkirse" adıyla bilinen, Bolvadin'in önemli bir turizm merkezidir. Bolvadin Belediyesi'nin işlettiği tesis, son yıllarda yapılan çalışmalar ile tam bir turizm merkezi haline gelmiştir. Bolvadin’e 37 km uzaklıktadır. Su sıcaklığı 46 °C ile 52 °C arasında değişmekte olup, pH değeri 6,8’dir.

Bayramlarda ve yaz aylarında kapasitesini zorlayan tesis, bölgenin önemli bir termal tesisidir. Suyu şifalıdır. Birçok cilt hastalığına iyi gelmektedir. Bünyesinde 4 yıldızlı Özer Termal Otel'ini de barındırmaktadır. Büyük bir alana yayılmış olan tesiste; çim saha, basketbol sahası, çay bahçesi, çocuk parkı, 2 tane büyük havuz, 2 tane eski ve daha küçük havuz (Orta havuzlar) ve sayamadığımız birçok mekân vardır. Her devremülkte havuz vardır.

Kırkgöz Köprüsü

Bolvadin’in 6 km Güneyinde Bolvadin ile Sultandağı arasında Akarçay üzerindedir.

Köprü hakkında ilk bilgiler Hitit tabletlerinde bulunmaktadır. Köprü 400 metre uzunluğunda 4 metre genişliğinde taş bir köprüdür İstanbul da başlayan ve Bağdat a kadar uzanan taş kaplı bir yolun parçasıdır. 400 metre olan bu köprünün 60 tane gözü vardır. Kırk göz denilmesinin nedeni Türk mitolojisinde 40 çokluğu ifade ettiği için 40 göz denmiştir.

Yaşanılan dönemde Anadolu’yu doğuya bağlayan tek yol tek geçit burası olması köprünün değerini arttırmıştır. Köprünün önemi o kadar büyüktür ki bu köprüye sahip olan Anadolu’ya sahip olurmuş. Hititlerden sonra Frigler kullanmışlardır. Roma döneminde 2 kez tamir geçirmiş ilk tamiri Sezar bu köprüden geçeceği için yapılmış 2. tamiri Hadrianus döneminde MS 133 de gerçekleştirilmiştir. Roma, Bizans, Selçuklular dönemine ait bütün doğu ve batı seferleri, bu köprü üzerinde yapılmıştır Osmanlılar zamanında 1553 tarihinde kanuni sultan Süleyman Bizzat mimar Sinan’ı buraya getirerek burayı 2 defa tamir ettirmiştir ve ayrıca Bolvadin yönündeki 175 m'lik bölümü ile 22 gözünü Mimar Sinan yapmıştır. Köprünün gözlerine bakıldığında bu tamir farkları görülmektedir. Osmanlı döneminde köprünün yatağı üzerine bir de namazgâh eklenmiştir. Köprüden namazgaha girilen kapı üzerindeki beyaz mermer kitabeye bununla ilgili iki satırlık bir yazı yazılmıştır. Bugün bu kitabe Afyon Karahisar Müzesi’ndedir.

Türbeler, Mezarlar
Bolvadin türbe bakımından da zengin bir ilçedir.

Abdülkadir Geylani Türbesi: Ağılönü mahallesinde Abdülkadir Geylani'nin torunlarından olan Abdülkadir Geylani Sani Bolvadini'ye ait bir türbe ve yanında camisi bulunmaktadır. Kapalı türbe içerisinde, çocuk ve torunlarının da mezarı bulunmaktadır.
Abdül Vahap Gazi Mezarı: Mezarı Eber Gölü kenarındaki bir höyük üzerinde bulunmaktadır.
İdari yapısı
Beldeleri
Büyükkarabağ
Dişli
Kemerkaya
Özburun

Çay, Afyonkarahisar ilinin ilçesi. İç Ege bölgesinde; Ege, Akdeniz ve İç Anadolu bölgelerinin kesiştiği güzergâh üzerinde yer alan Çay ilçesi, doğuda Sultandağı, güneyde Yalvaç, batıda Şuhut ve Afyonkarahisar, kuzeyde Bolvadin’le çevrilidir. İl merkezine 48 km uzaklıkta bulunan ilçenin yüzölçümü 830 km²'dir.

Tarih
Eski tarihi
Çay ilçesinin tarihi, Eski Tunç Çağı'na kadar uzanmaktadır. Tarihi içinde Mısır, Suriye, Trakya krallarının birleşik ordusu ile Antigonos Hanedanlığı arasındaki İpsos Savaşı'na (MÖ 301) ev sahipliği yapmasıyla ünlenmiş, doğu-batı, kuzey-güney doğrultulu antik yolların kavşak noktası olmuştur.

Selçuklu ve Osmanlı dönemi
Selçuklu Türklerinin Anadolu’yu fethi sırasında Bekçioğlu Emir Afşin, Orta Anadolu’da Amerra (Emirdağ) önlerine kadar gelmiştir. Haçlı savaşları sırasında Haçlı orduları tarafından yakılıp yıkılan kente, 1155 yıllarında Selçuklu Devleti tarafından Oğuz Türkleri yerleştirilmiş, adı da "Çay Değirmeni" olarak değiştirilmiştir. Selçuklu Sultanı III. Gıyaseddin Keyhüsrev'in ölümünden sonra bölge, önce Eşrefoğulları'na ve Sahipataoğulları'na, daha sonra ise Germiyanoğulları'na geçmiştir. Germiyan Beyi I. Yakup, beyliğini vasiyet yoluyla II. Murat’a bırakmış ve böylece yöre Osmanlı topraklarına katılmıştır.

Selçuklu dönemine ait 1278'de Yusuf bin Yakup tarafından yaptırılan Taş Medrese, Taş Han ve Taş Cami hâlen de kullanılan önemli tarihî eserleridir.


Çay Kervansaray 1278 yılında inşa
Kurtuluş Savaşı
Kurtuluş Savaşı sırasında kısa bir süre Yunan ordusunca işgal edilen Çay ilçesi, 24 Eylül 1921 günü bu işgalden kurtarılmıştır. 1 Nisan 1958 tarihinde ilçe konumuna getirilmiştir.[3] Çay ilçesi elektriğe 1935 yılında il merkezinden daha önce kendi kurduğu santralle ulaşmıştır.

Coğrafya
Afyon ilinin doğusunda, Sultan Dağları'nın kuzey eteklerinde kurulmuştur. Büyük bölümü dağlar ve akarsular tarafından derin biçimde yarılmış yüksek düzlüklerden oluşan ilçe topraklarını Sultan Dağları ile Karakuş Dağları engebelendirir. Karakuş Dağlarında yükseklik 2.000 m'nin altında iken, Sultan Dağlarında daha yüksektir. Sultan Dağlarının en yüksek noktası olan Topraktepe (2.519 m) Isparta sınırındadır. Eber Gölü'nün güneybatı bölümü ilçe sınırları içerisindedir. Gölü besleyen Akarçay Nehri kuzeyde doğal sınırı oluşturmaktadır.

Afyon Ovasının bir bölümü de Çay ilçesi sınırları içerisinde yer almaktadır.

İlçenin doğal güzellikleri arasında Eber ve Karamık Gölleri bulunmakta olup, bu göllerde balık avcılığı (sazan, turna) ve çeşitli kuş avcılığı yapılmaktadır. Ayrıca Çağlayan Parkı ve Şelâlesi, Kanlı Yer Kavaklığı, Kardelen Parkı yöredeki az gelişmiş mesire yerleridir.

Ekonomi
İlçe ekonomisi tarıma dayalıdır. Yetiştirilen tarımsal ürünlerin başında tahıl, şeker pancarı, haşhaş gelmektedir. Dağlık kesimlerde mera hayvancılığı yapılmaktadır. İlçede un fabrikaları bulunmaktadır.


Çay; 1278 tarihli Taş Madrese, şimdi Camii (Sultan Alâeddin Camii); batı tarafı.
Kültür
Yöresel yiyecekleri
Katmer, haşkeşli (haşhaşlı) lokul. Çay'da bu yiyeceklerin yanında etli yaprak ve kuru biber sarması, bamya çorbası ve peynirli börek sofralarda olmazsa olmazdır. Bunlar aynı zamanda düğün ve mevlit yemekleridir. Ayrıca bu yemekler, tek bir kap içerisinden sunulan 'davet' ismi verilen yemeklerin de genel menüsüdür.

obanlar, Afyonkarahisar iline bağlı bir ilçedir.

Tarihçe
Yöre tarihinin Akarçay Nehri kenarındaki höyüklerden de anlaşıldığı gibi Eski Tunç Çağı'na kadar uzandığı bilinmektedir. Bugünkü Kocaöz (Feleli) Köyü'nde antik Anabura kenti kurulmuştur. Afyon Arkeoloji Müzesi'nde bulunan Artemis heykeli buradan çıkarılmıştır.


Çobanlar ilçe meydanın havadan çekilmiş görüntüsü.
Bir rivayete göre: Danişmentlileri oluşturan Avşar boylarından Süleymanlı koluna mensup bir grubun bu bölgeye yerleştiği Çobanlar, Işıklar ve Sülümenli beldelerinin bu oymak tarafından kuruldugu, hatta kurucuların kardeş oldukları rivayet edilir. Bilindiği gibi Danişmendlilerin dağılmasıyla onlara bağlı birçok oymak ve boy başta Batı Anadolu olmak üzere birçok yere dağılmışlardır.

Rivayete göre; bölgenin Bizanslılardan Türklere geçmesiyle Çobanlar'ın, Sülümenli'nin ve Işıklar'ın Dulkadiroğulları Beyliği'ne mensup Oğuzların Avşar boyunun Civanşirli kolunun Selmanlı, Sülümenli, Süleymanlı aşireti tarafından kurulduğu rivayet edilmektedir.

Bir başka rivayete göre ise; Civanşirli aşiretine mensup bir oymağın Mısır dolaylarından Eskişehir'e geldiği bu oymaktan iki kardeşin Afyonkarahisar'ın Çobanlar, Işıklar ve Sülümenli beldelerine göç ederek yerleştiği rivayet edilmektedir. Çobanlar halkının kökeninin bu aşirete mensup olduğu, hatta birkaç kitapta Çobanlar'ın 1151 yıllarında fethedildiği yazmaktadır. Bununla birlikte yine Kanunu Sultan Süleyman zamanındaki vergi kayıtlarından Çobanlar isminin Çobanlar-ı kebir (Büyük Çobanlar) olarak adlandırıldığı anlaşılmaktadır. Yine ilçeye değişik vesilelerle civar köy kasabalardan zaman zaman göç olduğu ilçedeki bazı insanların soyadlarından da anlaşılmaktadır.

Ayrıca, Nâzım Hikmet Kuvay-i Milliye Destanında Akarçay'dan ve Büyükçobanlar Köyü'nden şöyle bahseder;

".... Akarçay belki bir akar su, belki bir ırmak, belki küçücük bir nehirdir. Akarçay Dereboğazı’nda değirmenleri çevirip ve kılçıksız yılan balıklarıyla Yedişehitler kayasının gölgesine girip çıkar. ve kocaman çiçekleri eflâtun kırmızı beyaz ve sapları bir, bir buçuk adam boyundaki haşhaşların arasından akar. ve afyon önünde altıgözler köprüsü'nün altından gündoğuya dönerek ve konya tren hattına rastlayıp yolda büyükçobanlar köyü'nü solda ve kızılkilise'yi sağda bırakıp gider."[3][4]

Merkezde, tipik Osmanlı mimarisinde inşa edilmiş avlulu evler dikkat çeker.

Konum
Afyonkarahisar ilinin 25 km. doğusunda denizden 992 metre yükseklikte düz arazi üzerinde yeni kurulmuş bir ilçe olan Çobanlar'ın, kuzeyinde Bayat, kuzeydoğusunda İscehisar, güneydoğusunda Çay, doğusunda Bolvadin ilçeleri konumlanır. Batısında Işıklar (5.0 nm) ve Sülümenli (2.8 nm), kuzeyinde Gebeciler (4.6 nm), doğusunda Kocaöz (3.4 nm) ve güneyinde Değirmendere (4.2 nm) gibi belde ve köyler konumlanır. Yüzölçümü 422 km²'dir.

Eğitim ve Sosyal yapı
[5] İlçede iki anaokulu sekiz ilkokul, altı ortaokul ve bir tane çeşitli dalları barındıran çok programlı lise mevcuttur. Toplam 2.735 öğrenciye, 137 öğretmen tarafından eğitim verilmektedir.[6]

İki adet sağlık ocağı ve bir sağlık evi ihtiyaca yetmediğinden, devlet-millet işbirliğiyle hastane yapılmıştır.

İlçede bir adet semt futbol sahası bulunmaktadır. Çobanlar Belediye Spor, merkez belediyesinin desteğiyle Afyon amatör liginde mücadele ediyor.

İlçede 6 adet kadrolu olmak üzere toplam 8 adet cami bulunmaktadır.

İlçede bir adet belediyeye ait halı saha vardır.

İlçede kaymakamlık tarafından açılmış bir kadın kültür evi vardır.

Ekonomi
Tarım ve Hayvancılık
İlçede tarım ve hayvancılık bitme noktasına gelmiştir. İlçeye belediye ve il genel meclisi tarafından çok kapsamlı bölge hayvan pazar yeri yapılması gerekmektedir. Bu sayede ilçe hayvancılıgı organize bir hal alıp geliştirilmesi mümkün olacaktır. İlçenin arazisi yaylıma elverişli olup hayvancılık kalkındırılması yapılması gerekmektedir. İlçe sakinleri geçimini tarım ve büyük-küçük baş hayvancılıktan sağlamaktadır. Topraklarının büyük bölümü sulanan Çobanlar, Afyon Şeker Fabrikası'nın pancar deposudur. Tarımcılıkta pancar ekimi ön sırayı alır. İlçede özel sektöre ait iki adet un fabrikası ve bir adet tekstil fabrikası mevcuttur.

Bu küçük ilçede ayrıca, Türk otomotiv sanayisinin en ilginç aracı üretilmektedir. Taşımacılık ve tarım işlerinde kullanılan Patpat adlı römork-pikap karışımı araçlar, ilçenin küçük atölyelerinde imal edilir.

Tarım alanı ve genel dağılım
Yüzölçümü: 400.200 hektar
tarım alanı: 16.000
Orman ve fundalık alan: 842
Çayır ve meralar: 20.000
Tarım dışı araziler: 3.358
Tarla arazisi: 9.485
Meyve arazisi: 85
Sebze arazisi: 160
Yem bitkileri arazisi: 600
Nadas: 5.000
Tarıma elverişli olup kullanılmayan arazi: 310
Sulanan tarım alanı: 2.800
Toplam kuru tarla alanı: 13.200
İdari yapı
Çobanlar, Cumhuriyetin ilan edildiği yıllarda Mareşal Fevzi Çakmak ve Ali Çetinkaya Paşalar tarafından 1926 yılında nahiye yapılmış, 1955 yılında halk oylaması yapılarak Belediye olmuştur. 1990 yılında da 20 Mayıs 1990 gün ve 20523 Sayılı Bakanlar Kurulu Kararı ile İlçe olmuştur.

Belde ve köyler
Kocaöz belde
Akkoyunlu köy
Göynük köy
Kaleköy köy

Dazkırı

Madde
Tartışma
Oku
Değiştir
Kaynağı değiştir
Geçmişi gör

Araçlar
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Dazkırı
İlçe
Afyonkarahisar'ın Türkiye'deki konumu
Afyonkarahisar'ın Türkiye'deki konumu
Afyonkarahisar districts.png
Afyonkarahisar'ın ilçeleri
Ülke Türkiye
İl Afyonkarahisar
Coğrafi bölge Akdeniz Bölgesi
İdare
• Kaymakam Sercan Sakarya
• Belediye başkanı İsmail Taylan (CHP)
Yüzölçümü
• Toplam 570 km² (220 mil²)
Rakım 890 m (2.910 ft)
Nüfus (2018)
• Toplam 11,173
• Kır 5,785
• Şehir 5.612
Zaman dilimi UTC+03.00 (TSİ)
Posta kodu 03950
İl alan kodu 0272
İl plaka kodu 03
Resmî site
Dazkırı Belediyesi
Dazkırı, Afyonkarahisar ilinin bir ilçesidir. İlçe merkezi, Afyonkarahisar'a 140 km, Denizli'ye 80 km uzaklıktadır. Dazkırı’nın toplam alanı 338 km2dir. İlçe merkezinin rakımı 830 m'dir. İlçe, merkeziyle birlikte 16 köyden oluşmaktadır.

Coğrafya

Dazkırı'dan Acıgöl ve Söğüt Dağları'na bakış
Dazkırı, Afyonkarahisar iline bağlı bir ilçe olmakla beraber Ege Bölgesi'nde değildir. Dazkırı, Başmakçı, Dinar ve Evciler ilçeleri ile beraber; Akdeniz Bölgesi'nin Antalya Bölümü'nün Göller Yöresi'nde yer almaktadır. Kışları soğuk, yazları oldukça sıcaktır. Bunun sebebi ise Göller yöresinin bir geçiş iklimi içinde yer almasından dolayıdır.Dazkırı'nın batısında Beşparmak Dağları, güneyinde Acıgöl vardır. Önemli bir akarsuyu yoktur. Kuzeydoğudan çıkıp ilçeden geçerek Acıgöl'e dökülen küçük bir çay vardır, genellikle yazın suyu çekilmektedir. Acıgöl’ün suyu acı olduğu için içinde canlı yaşamaz etrafında kurulu tesisler vasıtasıyla buradan sodyum sülfat üretimi yapılır. Dazkırı ovası ilçenin başlıca ovasıdır. Arazinin %65’i ovalık, %35’i de engebeli dağlardan oluşmaktadır. Bölgede orman önemli yer işgal etmektedir. Bazı yüksek tepeler step özelliğindedir.

Tarihi
İlçe sınırları içerisinde eski devirlerde pek çok devlet hakimiyet kurmuştur. Bu devletler Hitit, Lidya, Pers İmparatorluğu, Makedonya İmparatorluğu ve ardılları, Roma ve Bizans'tır. Bugün meydana çıkan eserlerde bu milletlere ait pek çok tarihi eser bulunmaktadır.

İlk zamanlar Apa olarak isimlendirilmiştir. Sonradan bu isimden vazgeçilerek önce Polatlı olarak nitelendirilmiş, ardından da bu isimlerin çokluğuna izafen ve karıştırıldığı gerekçesiyle Dazkırı olarak değiştirilmiştir.

Birçok yerleşim yeriyle, köyler teşekkül edince ilçeye 48 köy bağlanmıştır. 1859 yılında bucak olmuş, 1959 yılında 7033 sayılı kanunla da ilçe teşkilatı kurulmuştur. Bu tarihe kadar Dinar'ın kasabası durumundaydı.

Dazkırı İlçesi 1959 yılında belediye teşkilatına kavuşmuş ve ilçeye 1 Bucak, 1 Kasaba ve 36 Köy bağlı iken, 1988 yılında Başmakçı Bucağı'nın, 1990 yılında Evciler Kasabası'nın ilçe olması nedeniyle 13 köy Başmakçı ilçesine, 7 köy de Evciler ilçesine bağlanmış ve 1 köyün de belediye olması ile merkeze bağlı 15 köy kalmıştır.

Nüfus
İlçe; 16 köy (Akarca, Arıköy, Aşağı Yenice, Bozan, Çiftlik, Darıcılar, Hasandede, Hisaralan, İdris, Karaağaçkuyusu, Kızılören, Örtülü, Sarıkavak, Yayla (Meri), Yukarı Yenice, Yüreğil) ve Dazkırı ilçe merkezinde bulunan 6 mahalle (Barbaros, Çamlık, Esentepe, Kurtuluş, Yeniyol, Yeşilyurt) ile toplam 22 yerleşim biriminden oluşmaktadır.

Dinar, Afyonkarahisar

Madde
Tartışma
Oku
Değiştir
Kaynağı değiştir
Geçmişi gör
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Dinar
İlçe
Türkiye'de bulunduğu yer
Türkiye'de bulunduğu yer
Afyonkarahisar districts.png
Afyonkarahisar Siyasi Haritası
Ülke Türkiye
İl Afyonkarahisar
Coğrafi bölge Akdeniz Bölgesi
İdare
• Kaymakam Selami Kapankaya [1]
• Belediye başkanı Nihat Sarı (AK Parti)
Yüzölçümü
• Toplam 1.286 km² (496 mil²)
Rakım 900 m (2.900 ft)
Nüfus (2018)
• Toplam 47,304
• Kır -
• Şehir -
Zaman dilimi UTC+03.00 (TSİ)
Posta kodu 03400
İl alan kodu 0272
İl plaka kodu 03
Resmî site
Dinar Belediyesi
Dinar, Afyonkarahisar ilinin bir ilçesidir. İlçe ismini, Orta Asya'dan gelen Türk Göçleri sırasında bölgeye yerleşen Kitiş Bey'in oğlu Dinar Bey'den alır. Eski ismi Geyikler'dir. Dinar Türkiye'nin karayollari için çok önemli bir yoldur. İç Anadolu Bölgesi'ni Ege'ye bağlayan, Akdeniz'i Marmara'ya bağlayan yoldur. Isparta ve Burdur'a 60 km Denizli Afyonkarahisar ve Uşak'a 110 km dir. İlçe nüfus cüzdanı ibaresinde il merkezinden sonraki en büyük nüfusa sahip ilçedir. İlçede 1 Ekim 1995 pazar günü 17:57 de meydana gelen 6,1 büyüklüğünde deprem sonucu 99 kişi ölmüş büyük maddi hasar meydana gelmiştir. Bu tarihe kadar il olmaya çalışan ilçe depremden sonra belini doğrultamamış Isparta, Denizli ve Antalya iline çok yoğun göç vermiş ve nüfusu sürekli olarak azalmıştır. Afyonkarahisar ilinin en fazla göç veren ilçesidir. Göç hâlen devam etmektedir. Yurtdışında Emirdağ'dan sonra en fazla hemşehrisi olan ilçedir. (Donbayovası, Çölovası, Sazovası ve Dinarovası). Afyonkarahisar'ın en fazla şehit veren ilçesidir. Denizli'nin Çardak ve Çivril ilçesi Afyonkarahisar'ın ise Dazkırı, Başmakçı ve Evciler ilçesi Dinar'dan ayrılarak ilçe olmuşlardır.

Tarihçe
Afyon-Antalya kara yolu üzerinde olup, il merkezine 106 km. Uzaklıkta bulunan ilçe, 1874 yılında belediye teşkilatı kurulmuştur. 1908'de ilçe olmuştur. 1932 yılında Belediye Başkanı Osman Sarıkabak tarafından bölgenin ilk bandosu kurdurtulur (Ali Çavuşun Bandosu). Yüzölçümü 1.361 km²'dir. Tarihin çok eski çağlarında sayısız imparatorların, Tanrı Apollo ve Kral Midas'ın müzik yarışması yaptığı İncirli, Üçlerce, Beloluk ve bilhassa Suçıkan mevkileri, ilçenin dinlenme ve mesire yerleridir. İlçemizin adeta sembolü durumunda bulunan Suçıkan, Menderes nehrine kaynaklık eden Pınarbaşı, Bülüçalan kaynağı, Yapağılı ve Beşpınar kaynakları, Pınarlı, Yeşilçat göletleri ile Eldere Kuş Cenneti ve Çamlıköy koruluğu diğer mesire yerleridir. Bu güzellikler, Dinar'ı hem iç, hem de dış turizm açısından önemli bir turizm merkezi haline getirmektedir. Dinar gerek mesire yerleri, aile parkları ve gerekse Afyon-Denizli, Denizli-Antalya kara yolu üzerinde şehrin girişinde yer alan dinlenme tesisi ve lokantalarıyla "geçit turizmi"ne hizmet vermekte ve gelecekte turizm açısından daha büyük canlılık kazanacak konumda bulunmaktadır.

Dinar'ın bilinen geçmişi MÖ 1200 yıllarına kadar uzanmaktadır. Dinar Anadolu'nun en eski yerleşim yerlerindendir. Klasik dönem boyunca Efes’ten sonra en önemli şehri daha önceki adı Kelainai olan elbette ki Apameia idi. Pers döneminde Yunanistan akınından giderken, dinlenen Pers kralı Xerxes'in (sonraları Cyrus ve Büyük İskender'in de yaptığı gibi) kullandığı Paradeisos isimli av bahçesi bu topraklarda yer alıyordu. Dr. Hasan T. Uçankuş tarafından Tatarlı yakınlarında Pers dönemine ait bir mezar kazılmıştır. Kral III. Antiochos tarafından bir Helenistik şehri olarak kurulan ve Pers annesi Apama'nın adıyla anılan Apameia'da geç Helenistik dönemde üzerinde Maeander Nehri ya da flüt çalan Marsyas'ı gösteren resimler olan çok sayıda sikke basılmışltır. Basıldıktan hemen sonra gömülen ve hiç kullanılmayan bu madeni paraların binlercesinden oluşan bir hazine, Seyyid Ahmet Çeliktaş tarafından bulundu ve müze müdürü Ahmet Topbaş tarafından Afyon Müzesi'ne getirildi. Strabo'ya göre erken Roma İmparatorluğu döneminde Apameia, Efes'ten sonra Asya eyaletlerinin en büyük ve önemli alışveriş merkezidir. Roma valisi tarafından yönetilen bir idari bölge (conventus) merkezidir. Şehir, önemini, Ankara’dan Attaleia’ya ve Doğu’dan Efes'e giden anayolların kesiflmesinden alarak, bir ticari merkez konumuna gelmişti. Bugün Dinar Suçıkan’da, Apameia’dan geçen Marsyas Nehri’nin kaynağı ve efsaneye göre Tanrı Apollo’yu müzik yarışlmasına davet ederek meydan okuması yüzünden, Satyr Marsyas'ın önce derisinin yüzülüp sonra asıldığı yer bulunmaktadır. Bunların yanı sıra Apameia sikkeleri üstünde Orgas, Obrimos ve Therma nehirleri de görülebilmektedir. Eski çağlarda şehirde birçok deprem oldu. Bugün hala görülebilen ama ancak kımen kazılarak çıkartılmış kalıntıların içinde Mercimek Tepesi yamaçlarındaki Helenistik tiyatro, stadyum, şehrin yanındaki bir tepenin zirvesindeki bir kilise ve Dinar’dan geçen kara yolunun hemen kenarında yarım daire şeklinde olan bir yapı yer almaktadır. MS 3. yüzyılda şehirde basılmış bazı sikkeler üzerinde Nuh'un Gemisi'nin resimleri olduğundan bölgede nüfuzlu bir Yahudi topluluğunun bulunduğu sanılmaktadır. Belki de bu yüzden şehre, “sandık” anlamında Kibotos da denilmektedir. Hititlerden Aka-İyon, Frig, Kimmerler, Persler, Roma, Bizans ve Türkler'e kadar birçok Anadolu medeniyetinden izler taşıyan Dinar, eski çağlardan bu yana, sürekli olarak bölgenin başkentliğini yapmıştır. Dinar tarihin ilk müzik yarışmasının yapıldığı yerdir. İçine tanrıların, kralların karıştığı masallar ve efsaneler şehridir.

İlçe 1874 yılında belediyelik, 1908 yılında ilçe olmuştur. Afyon iline bağlı olan ilçe Dinar, Akdeniz ve Ege Bölgesi arasında kalır. İlçe merkezi ve güneyindeki köyler Akdeniz Bölgesi'nde, kuzeyindeki köyler Ege Bölgesi'ndedir. Göller Bölgesi içerisinde incelenen Dinar ilçesi, kuzeyinde Sandıklı, kuzeydoğusunda Şuhut, güneydoğusunda Isparta, güneybatısında ise Başmakçı ve Evciler, kuzeybatıda Denizli, güneyde Keçiborlu'yla çevrilidir. İlçe; Akdeniz ikliminden, İç Anadolu Bölgesi kara iklimine geçiş karakteri gösteren yöresel klima alanıdır. İlçenin 2000 yılı genel nüfus sayımına göre nüfusu 92.608'dir. Bu nüfusun 37.608'i ilçe merkezinde yaşamaktadır. İlçemize bağlı 9 kasaba ve 56 köy bulunmaktadır. İlçede 1 Ekim 1995 Pazar günü saat 18:00'da 6.1 şiddetinde deprem meydana gelmiş, 94 vatandaşımız hayatını kaybederken, 250 yurttaşımız yaralanmıştır.

Ekonomi
Antik kral yolu üzerinde ege kıyılarında ve akdeniz ,e açılan karayollları ile demiryolu kavşağı üzerinde kurulmuş olan Dinar ilçesi; tarım hayvancılık ve ticarette gelişmiştir dinar ve çevresinde halkın gelir kaynağı tarım ve hayvancılığa dayanır .

İlçede tahıllar arpa buğday nohudun endüstri bitkilerinden ayçiçeği mısır şekerpancarı haşhaş ve yem bitkilerinin soğan patates ve sebzelerin elma vişne armut üzüm gibi meyvelerin üretimi yapılmaktadır.

Toplam tarım alanı 63.700 hektardır.

Hayvancılık olarak büyükbaş küçükbaş, tavukçuluk ve arıcılık Yapılmaktadır söz konusu hayvanlardan et süt yoğurt peynir yumurta ve bal üreterek ilçenin ve Türkiye'nin ekonomisine katkı sağlamaktadır.

İlçede 14.375 büyükbaş 89.340 küçükbaş 112.000 kanatlı hayvan 3.155 arı kovanı bulumaktadır.

İlçede 14.375 büyükbaş 89.340 küçükbaş 112.200 kanatlı hayvan 3.155 arı kovanı bulunmaktadır.

İlçede ormanlık alan sahası 186.138 hektardır.

İlçede 625 kayıtlı üyesi bulunan dinar sanayii ve ticaret odası mevcuttur.

İlçede 9 adet dokuma 2 adet teneke kutu 2 adet çuval 2 adet makine ve tarım aletleri fabrikası 1 adet yem fabrikası 1 adet balık ağları iplik fabrikası 2 adet makine ve tarım eletleri fabrikası 1 adet kot dikim atolyesi vardır 50 adet kalkınma ve sulama kooperatifi ile 7 banka şubesi vardır.

Dinar-denizli karayolu üzerinde ilçeye 12 km mesafedeki Akçaören – göğebakan mevkiinde yaklaşık olarak 830 hektarlık alan organize sanayi bölgesi olarak tespit edilmiştir alanda kamulaştırma çalışmaları sürdürülmektedir.[3]

Ulaşım
Dinar hem kara yolu hemde demir yolu bakımından bir kavşak noktasıdır Antalya,Burdur,- Denizli: Aydın Denizli -Afyonkarahisar karayolları ile

Aydın , Denizli-Afyonkarahisar . Burdur , Isparta Afyonkarahisar Demir yolları Dinardan geçmektedir Bu konum ulaşım yönünden dinarının önemini artırmaktadır.

Dinar İstanbulun ve Ankaradan gelen Denizli , İzmir ve Antalya'ya giden yolların kesişim noktasında bulunması itibarıyla ulaşımı oldukça kolaydır kara demir ve hava yoluyla ulaşılabilir. Karayoluyla İstanbul'a 5.45 Ankara'ya 4 İzmir'e 4.5 Afyonkarahisara 1.5 denizliye 1.5 Antalyaya 3 saat ve Ispartaya 45 dakika mesafededir

Demir yolu İstanbul'a Ankara'ya ve İzmir'e bağlantılar vardır.

Isparta Süleyman Demirel Havalimanı'na 20 dakika uzaklıktadır.[4]

Emirdağ, Afyonkarahisar'a bağlı ilçe.

Konum
Ege Bölgesinin kuzeydoğusunda, İç Anadolu Bölgesi sınırında yer alır. Afyonkarahisar' a 73 km, Eskişehir'e 110 km, Ankara'ya 186 km, İzmir'e 396 km, İstanbul'a 440 km, Konya'ya ise 225 km uzaklıktadır.

Batısında Afyonkarahisar İli Bayat İlçesi, güneyinde Bolvadin, Sultandağı İlçeleri ve doğusunda Konya İli Çeltik İlçesi, güneydoğusunda Yunak İlçesi, Kuzeyinde Eskişehir İli Sivrihisar ve Çifteler İlçeleri, Kuzeybatısında Han İlçesi ile komşudur.

Tarihçe
8. yüzyıla kadar
Emirdağ yöresinde Hititler, Lidyalılar, Persler, Eski Yunanlar, Romalılar ve Bizanslılar hüküm sürdü. İlçe merkezine 13 km. uzaklıkta, Hisarköy'de bulunan Amorium ilçede bulunan en önemli tarihi yerleşimdir. Bizans İmparatorluğu hanedanlarından Amorian hanedanı, Amorium kökenliydi. Antik dönemde Aura, Roma ve Bizans dönemlerinde Amorium olarak anılan tarihi kentin kalıntıları Emirdağ'a 13 km mesafede yer almaktadır.

Amorium, Bizans İmparatorluğu'nun Anatolik Themasının (Yunanca: θέμα Άνατολικῶν) merkezi[5] ve 9. yüzyılda Anadolu'daki muhtemelen en büyük kentti ve Arap ordularının hedefindeydi.[6] Harun Reşit’in ikinci oğlu Mu’tasim, 838 yılında kuşattığı kenti aldı ve yıktırdı. Kent, Arapların geri çekilmesinden sonra eski canlılığını bir daha kazanamadı.[7]

Türklerin Orta Anadolu’ya ayak basmalarının erken örneklerinden biri, Amorium’un kuşatılmasıdır. Çünkü Halife Mutasım'ın annesi Türk'tü, ordusu Türk komutanları tarafından komuta ediliyordu ve büyük çoğunluğu Türk askeri kuvvetlerinden oluşuyordu.[8]

Türk yerleşimleri
İlk yerleşim
Amorium, Malazgirt savaşı öncesinde Anadolu'ya akınlar düzenleyen Türkmen beylerinden Ahmet Şah ve Emir Afşin tarafından 1068 yılında bir süre zaptedildi. Ancak bölgeye geniş çaplı yerleşimi ve bölge nüfusunun Türkleşmesi, Anadolu Selçuklu devleti ile Bizans arasında 1116 yılında yapılan Bolybotum (Bolvadin) savaşından sonra cereyan etmiştir. Bu savaş esnasında dönemin Selçuklu sultanı Müizzeddin Melikşah'ın bir süre çekildiği Bolvadin güneyindeki dağlara Sultandağı, komutanlarından Emir Mengücek'in çekildiği dağlara ise Emirdağı ismi verilmiştir.

16. yüzyıl
Daha büyük bir Türk yerleşimi 1522 yılında Osmanlı İmparatorluğu'na dahil olan Dulkadiroğulları beyliği topraklarındaki Türkmenlerin bölgede iskan edilmesiyle gerçekleşmiştir. 1691-1696 yılları arasında Karabağlı oymağı yörede iskana tabi tutulmuştur. Daha çetin bir süreç içinde vuku bulan bu iskan ile bu oymak, Davulga, Bademli, Daydalı ve diğer merkezlere yerleşmiş, toplam 28 köy kurmuştur.

18. yüzyıl
1729 yılından itibaren de bu kez, Musul vilayetinin Rakka sancağından Anadolu’ya gönderilen bu oymak Musul’dan geldiği için, bir kısım oymak iskan kayıtlarında Muslucalı ismi ile geçmiştir. Oymak kışın Emirdağ yaylalarında yazın Çankırı'da yaylamak kaydı ile buraya gelmiştir. 1752 tarihli 701 numaralı oymak iskan defterinde bu oymağın konar göçerlikten men edilip, yerleşmesi ferman buyrulmuştur.[9][10]

Merkeze yerleşimler
Gacerli (Kacerli/Kaçarlı), Çilli, İncili oymakları şimdi de aynı ismi taşıyan ilçe merkezindeki mahallelere yerleşmiştir. Bu mahalleler Musacalı Aşireti'ne bağlı olup Bozulus'un Dulkadir kolundandır.[11] [12]

Köylere yerleşimler
Averen (Öşili, Evşili), Hacıfakılı (Türkmenköy) Musacalı aşiretine bağlı, Bozulus'un Dulkadir kolundan, Pörnek ve Hamzahacılılar, Bozulus'un Diyarbakır kolundandır.

Oşulu, Caberli, Tanburacı ve Hacıfakılı oymakları da köylere yerleştirilmiştir. Bunları yine Halep Türkmenlerinden Alcı, Kılıçlı, Boynuyoğunlu, Ünlü ve Demircili oymakları ve Karakeçili, Sarıkeçili, Horzumlu, Alkaevli, Yüreğirli oymaklarının muhtelif köylere dağıtılması izlemiştir.

Yörede ilk merkez olarak Kemerkaya (Çuğu) veya Avdan mevkileri, veya Eskigömü veya Yozgatören köylerinin düşünüldüğü bilinmektedir. Ancak Cırgın Türkmenlerinin yerleşmiş bulunduğu yörede karar kılınmıştır.

19. yüzyıl
Emirdağ 1851 yılına kadar Cırgın kariyesi ve bir süre boyunca da Musluca nahiyesi olarak anılmış, 1864 yılında ise, Sultan Abdülaziz tarafından çıkarılan yeni vilayet kanunu ile eyalet sistemine son verilmesi üzerine, ve 1867'de Hüdavendigar vilayetinin kurulmasıyla ilçe statüsü kazanmış, Sultan Abdülaziz’e atfen Aziziye ismini almıştır.

Cumhuriyet dönemi
Ağustos 1921'de Yunan işgaline giren ve 22 Eylül 1921’de Kurtuluş Savaşı'nda Yunan işgalinden kurtulan ilçenin adı, 1 Temmuz 1931 tarihinden itibaren Emirdağ olarak değiştirilmiştir.[13]

Önemli yerler
Amorium

Amoruim kazısında çıkarılan yapılar
Amorium, Emirdağ ilçe merkezine 13 km uzaklıkta Hisarköy'de bulunan antik bir kenttir.[14]

Çarşı Camii

Ahşap direk ve ahşap süslemeler
Muslucalu nahiyesi olduğu dönemin 1750 yılında inşa edilmiş, 1902 yılında yıkılıp aslına uygun olarak yeniden yapılmış, Vakıflar Genel Müdürlüğü tarafından 1965 ve 2011 yıllarında genel onarımdan geçirilmiştir. 500m² olup, 1060m² bahçesi bulunmaktadır. 2011 yılındaki çalışmada bahçe içindeki tarihi şadırvan yıktırılmıştır. Cami levhasında ikinci inşa edildiği tarih olan 1902 yazılıdır.[15]

Caminin en önemli özelliği dört adet ardıç direğin devşirme Roma dönemi sütun ayakları üzerine oturtulmuş olmasıdır. Bu yöntemle yapılmış cami örneklerinden birisi de Sivrihisar Ulu Camii'dir. Ahşabın yoğun kullanıldığı cami duvarları, mermer görünümlü süslemelerle bezelidir.

Dandindere

Dandindere'de korumaya alınan cins: Toros sediri
260 ha. büyüklüğündeki tabiatı koruma alanlarıdir. Emirdağ'a 30 km dir. "Toros sediri" (Cetrus Libani) ormanının korunması amacı ile tabiatı koruma alanı statüsüne alınmış olup, Toros Sediri, Boylu Ardıç, Kokara ardıç, Katran ardıç ve Saçlı meşe türleri ile tilki, kurt, porsuk, domuz, tavşan, keklik, bıldırcına rastlanmaktadır.[16]

Yaylalar
Emirdağ'ın özellikle Bolvadin tarafında bulunan kısmındaki Emirdağları eteklerinde Seki Yaylası, Göğüs Yaylası, Gedik Yaylası, Tekneçukuru Yaylası, Oluklu, Domuz Alanı, Alacaören, Geyik Güneyi, Kurt Tepesi, Kızdoğdu, Elmalı, Alıçlı, Kütüklü, Sinekli, Gökkuyu, Gölcük gibi eskiden aktif olarak gidip yaşanan yaylaları bulunmaktadır.

Gurbetçilik
1960 yıllarının başında Avrupa'ya başlayan göç hareketinde Emirdağ'dan ilk göçmenler ağırlıkla Belçika'ya gitmiştir. Buna bağlı olarak ilçeden Belçika'ya göç sürekli artarak devam etmiştir. Avrupa ülkeleri ve özellikle Belçika'da Emirdağ ve civar köylerinden göç etmiş kalabalık bir Emirdağlı topluluğu bulunmaktadır.

Bu yoğun göç hareketi nedeniyle Emirdağ merkez ilçe nüfusu son 40 yılda sadece 10 bin civarında artmıştır (1960 nüfusu 10.069). Öte yandan, Avrupa'da yerleşik Emirdağlı kitlesi özellikle yaz aylarındaki ziyaretlerinde ilçenin nüfusunu kalabalıklaştırır. Bir yandan Avrupalı Emirdağlılar Emirdağ'da ev yaptırırken, bir yandan da Emirdağlıların Avrupa'ya göçü, özellikle evlilikler yoluyla sürmektedir. Belçika'da yaklaşık olarak 250 bin Emirdağ kökenli kişinin yaşadığı tahmin edilmektedir.[kaynak belirtilmeli]

Yerel politika
31 Mart 2019 seçimlerinde Emirdağ Belediye Başkanlığını Adalet ve Kalkınma Partisi adayı Serkan Koyuncu kazanmıştır.

Kültür
Düğün
Emirdağ'da düğünler, geleneksel olarak devam etmektedir. Perşembe ikindi sonu Bayrak Kaldırma Töreni yapılır. Cuma ve Cumartesi günleri Emirdağ halkına ve uzak mesafelerden düğüne konuk olarak gelenlere düğün yemeği ikrâm edilir. Uzaktan gelen misâfirler, düğün sahibinin evinde ve yakınlarının evinde konuk edilir. Düğünün yapıldığı mekânda gelin damat evine gelinceye kadar 3 gün 3 gece-gündüz yemek servisleri devam eder. Perşembe veya Cuma akşamı sarma sarması (yaprak dolması) için kadınlar, düğün evine davet edilir.

Damat, düğün boyunca her gittiği mekâna sağdıçla beraber gider. Sağdıç damadın ayakkabısının çalınmaması için gayret sarfeder. Eğer ayakkabısı çalınırsa, çalan kimseye mükâfât verilerek ayakkabı geri alınır.

Gelinin çeyizi evinden,damat evine yüklenirken yastığı gözü açık düğüne katılan misafilerden birisi tarafından kaçırılır. Kaçıran yastığı damada götürür. Damat yastığı alır ve kaçırana mükâfat verir.

Gelinini damat evine getirecek taksinin önüne hediye olarak el dokuması kilim bağlanır. Düğün konvoyuna katılan araçlara ise hediye olarak kumaş veya havlu bağlanır. Gelin, araca anne babasına ve yakınlarına vedâ ederken, ağabeyi tarafından veya yakın bir erkek tarafından bindirilir. Gelinin yanında iki refekatçı bayan damat evine gider. Refekatçılardan birisi ön tarafa bindirilir ve kucağında tutması için büyük bir ayna verilir.

Gelin damat evine girerken kapıda kurban kesilir. Damatın annesi ve babası gelinin bulunduğu taksinin önüne davet edilir. Gelinin kayınbabası ve kayınvâlidesi geline verecekleri hediyeleri ismen arzederler. Gelin araçtan inmeden önce yine dua edilir. Damat gelini koluna takarak araçtan indirir ve gelin odasına kadar refekât eder.

Damatın ve gelinin nikâhları yatsı namazından önce yetkili bir zât tarafından kıyılır. Nikâhtan önce damada ve geline gerekli bazı bilgiler verilir. Damat, sağdıçla birlikte yatsı namazını kılmaya götürülür. Yatsı namazını kıldıktan sonra tekbirlerle gelin odasına getirilir. Orada bekleyen gençler, Damadın gelin odasına girişi sırasında sırtına yumruk vurmaya çalışırlar.

Emirdağ türküleri
Türküleri ile ünlü bir yöredir.

Bazı Emirdağ türküleri:

Al Fadimem,
Emirdağ'ı Birbirine Ulalı,
Harmana Sererler,
Suvermez Diyorlar,
Zalım Poyraz,
Dabandan,
Ak Göğsünün Üstünde,
Düz Oyun,
Pancar Ektim Emirdağ'ın Düzüne
Ağıl Ören,
Yoğurt Çaldım Kazana,
Yalanmıydı Yaşar
Ekizce Üstünde Bir Karabulut
Emirdağ'ın Güzelleri
Kuşburnu Pürlenirmi
Ta Yaylanın Yükseğinde Evleri
Erzurumdan Çevirdiler Yolumu
Eylülde Gel(Fakı Edeer)
Emirdağına Vardım Sabaha Karşı (Fakı Edeer)
Yöresel yemekler

Mercimekli Bükme

Pişi
Bükme: Tercihen mercimekli börek
Tutmaç Aşı: Ev eriştesi ve mercimek ile yapılır, sarımsaklı yoğurtla birlikte yenir. Çorba kıvamından koyudur. "Sakala sarkan" adıyla da bilinir.
Dolgulu köfte: İçli köfte diye de bilinir. Yörede kıymalısı da yapılsa da, genellikle kuyruk yağı kullanılarak yapılır.
Dumbul: Bir çeşit Karabağ yemeğidir
Arabaşı: Un ve su ile kaynatılarak karıştırılır. Belli bir süre sonra tepsilere dökülür ve soğutulur. Soğuyan hamurlar genelde baklava dilimleri gibi kesilir. Çorbası ise, özel olarak hazırlanır. Arabaşı hamuru kaynatılan tencerenin içine un, su,tuz ve önceden hazırlanmış ve ufak parçalara ayrılmış, tavuk eti atılır. Kıvama gelinceye kadar kaynatılr. Çorbanın içine kurutulmuş acı biber ilave edilir. Çorba, derin çorba kaplarında servis edilir. Çorbaya limon suyu ilave edilir ve hamur kaşıkla çorbaya daldırlılarak, çiğnenmeden yutulur.
Toğga: Yoğurt, yarma ve nane ile hazırlanan, genellikle bayramlarda misafirlere ikram etmek için hazırlanan çorba.
Katmer: Genellikle haşhaşla yapılan bir tür gözleme.
Oymaç: Yağda kızartılmış yumurtaya kuru yufka doğranarak yapılır.
Bulgur pilavı: Mercimekle yapılır, yörede birden fazla yufka üzerine dökülür, kaşıksız yenir.
Tarhana çorbası:Yoğurt,nohut ve düğür karışımından yapılan bir tür yemek. Bilinen tarhana çorbasından farklı olup, Türkmen tarhanası diye de anılır.
Pişi: Mayalı hamurun kızgın yağda kızartılması ile yapılır.
Paça: Küçükbaş hayvanların ayak bölgesinden yapılır. İçine kızarmış ekmek ve sarımsaklı yoğurt dökülerek yenir.
Emirdağ Güveci: Et, Patlıcan ve Soyulmamış sarımsak temel malzemeleridir. Toprak kap içerisinde fırında pişirilir.
Emirdağ Pidesi: Sade yumurtalı pidedir.
Türkmen geleneğinden izler
Çocukluğunda büyüklerinden tekerleme şeklinde aşağıdakileri duymamış çocuk azdır.

Parmakların isimlendirilmesi: Başparmak, badi parmak, ortadirek, gülağacı, güccükbacı.
"Elin ortasında bir kuş varmış; (parmaklar gösterilerek) Başparmak tutmuş, badiparmak yolmuş, ortadirek pişirmiş, gülağacı yemiş, güccükbacı da hani bana hani bana demiş" diyerek büyükler çocukları eğlendirir.
Ayrıca ölülerin ardından hala ağıtlar yakılması, şaman geleneklerinden kalma en önemli kültürel faaliyetlerinden biridir.
Yaylak ve Kışlak adetleri bazı köylerinde hala görülmektedir.
Topakev denilen Türkmen ve Yörük çadırları hala bazı köylerinde görülmektedir.
Baba/Ağabey: Ağa, Kızkardeş: Bacı, Hala: Bibi, ......
Emirdağ Vakıf ve Dernekleri
Eskişehir Emirdağlılar Sosyal Dayanışma ve Eğitim Vakfı
Emirdağ Yöresi Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği (EYAD)
Belçika Emirdağlılar Birligi (BEB)
Emirdağ İlçesi Kalkındırma ve Dayanışma Derneği (EKDAD)
Afyon Emirdağlılar Derneği

Evciler, Afyonkarahisar ilinin bir ilçesidir.

Afyonkarahisar'a 132 km mesafede düz bir alanda kurulmuştur. 1991 yılında ilçe olmuştur. Afyonkarahisar-Denizli kara yolu üzerindedir.

Tarihçe
Çevre höyüklerde bulunan parçalardan tarihinin Lidyalılara kadar uzandığı anlaşılmaktadır. Bugün ilçede Kocahöyük ve Küçükhöyük diye bilinen iki höyük ile Öküzviran ve Kocaviran isminde iki örenyatağı vardır. Hititler, Yeni Hitit devrinde Şuppiluliuam (MÖ 1380-1345) zamanında Ege'den Akdeniz'in doğu kıyılarına kadar uzanmış ve Ön Asya'nın en güçlü imparatorluğunu kurmuşlardır. Evciler ilçesinin, Mira Kuvalya Krallığının yıkılışından sonra Seha Irmağı Krallığı'na katıldığı ve bu krallığın elinde çok kısa bir süre (40-50 yıl) kaldığı söylenmektedir.

Coğrafya
Ege bölgesinin İç Batı Anadolu ile Göller Bölgesi arasında yer alır. Bir başka deyişle; İç Anadolu yaylasının Ege kıyılarına açılan bölgesindedir. İlçe, Evciler ovasının orta kısmında kurulmuş olup, bu düzlük saha kuzey kısmına doğru yükselmektedir. Ovanın kuzey kenarı Bozdağ tepeleri ile çevrilmiştir. Ovanın batısında Maymun Dağı, kuzey doğusunda ise Büyük Menderes, Işıklı Barajı ve Akdağ bulunmaktadır. Evciler, kuzeyden Denizli'nin Çivril (40 km), doğudan Dinar(26 km), güney batıdan Dazkırı(21 km) ilçeleriyle komşudur. İlçeni yüzölçümü ise 235 km²'dir.

Deniz seviyesinden yüksekliği 981 m'dir. İlçede genellikle karasal iklim görülür. Fakat Işıklı Barajı ile Acıgöl'ün iklimi biraz daha yumuşattığı bilinmektedir. İlçeye ulaşım hem kara yolu, hem de demiryolu ile yapılmaktadır. İlçe jeolojik olarak çok hafif meyilli bir morfoloji göstermektedir.

Ekonomi
İlçe, bitki örtüsü bakımından çok zayıftır. Koruların dışında orman yoktur. Bütün boş alanlar ekilidir. Nadas sistemi uygulanır. İlçe ekonomisi tarım, hayvancılık ve dokumacılığa dayanır. Küçükhöyük ve Büyükhöyük civarında sulu tarım, diğer alanlarda ise kuru tarım yapılmaktadır. En çok yetiştirilen tarım ürünleri buğday, arpa, susam, haşhaş, ayçiçeği ve pancardır.

Evcilerde ticarî amaçlı olarak süt üreticiliği, büyükbaş ve küçükbaş hayvancılığı süt inekçiliği yapılmaktadır. İlçede süt ve süt mamulleri işleyen mandıra ve süt toplama merkezi bulunmaktadır.

İlçe ve ilçeye bağlı köy, beldelerde Belçika, Almanya, İsviçre, Fransa ve Avusturya gibi Avrupa ülkelerinde çalışan kayda değer sayıda işçi ailesi bulunmaktadır.

İlçe merkezinde; 5 ilkokul, 3 ortaokul ve 1 lise bulunmaktadır.

Nüfus
İlçenin nüfusu 2020 yılı adrese dayalı nüfus kayıt sistemine göre 7.311'dir. Bu nüfusun 3.451'i ilçe merkezinde yaşamaktadır.

İlçe; 7 köy ve 6 mahalleden oluşmaktadır.

Hocalar, Afyonkarahisar ilinin bir ilçesidir.

İlçe merkezine bağlı; 15 köy ve 3 mahalle bulunmaktadır. Köyleri Akçadere, Avgancık, Çalca, Çepni, Davulga, Devlethan, Güre, İhsaniye, Kocagöl, Kozluca, Örencik, Örtülü, Uluköy, Yağcı ve Yeşilhisar'dır. Mahalleleri Hürriyet Mahallesi, Şafak Mahallesi ve Yenimahalle'dir. Hocalar'ın geçim kaynağı hayvancılık ve tarımdır.

Tarihçe
29 Şubat 1972'de Sandıklı ilçesine bağlı bir bucak merkeziyken belediye statüsü alarak beldeye dönüştü.[5] Sandıklı ve Banaz ilçelerini birleştiren karayolu üzerinde Sandıklı’ya 38 km, Banaz’a 35 km uzaklıktadır. İlçenin doğusunda Çal, batısında Burgaz, kuzeydoğusunda Ahır dağı ve güneybatısında Akdağ bulunmaktadır.[6]

İhsaniye, Afyonkarahisar ilinin bir ilçesidir.

Tarihçe
İhsaniye İlçesinin Tarihi Frigyalılar devrine kadar uzamaktadır.

Döğer, Ayazini ve Kayıhan yerleşim birimleri Kapıkayalar, Aslantaş, Maltaş ve Yılantaş isimli ibadet yerleri ile mezar oldukları sanılan tarihi kalıntılar Frigler dönemine aittir.

Bölge Pers, Helen, Roma ve Bizanslıların egemenliğine girmişse de bu medeniyetlerden günümüze kadar yaşayabilen eser ya da iz kalmamıştır. Anadolu’ nun 1071 Malazgirt zaferinden sonra Türklerin yerleşimine açılması sonucunda bazı Türk boylarına mensup kafilelerin bu bölgeye yerleştikleri sanılmaktadır.

Döğer ve Alanlı bölgelerinin Oğuz Türkleri tarafından 1085 yıllarında iskan edildiği tahmin edilmektedir.

Osmanlı döneminde 1877-1878 Osmanlı Rus Savaşı (93 harbi) sırasında Bulgaristan’ın Silistre, Pazarcık İlçesine bağlı Şahinler köyünden gelen göçmenlerin yerleşmesiyle 1888 yılında köy olarak kurulmuştur.

Göçmen olarak gelen halkın bu yöreye iskanından sonra, iskan yerine Belcemeşe adı verilmiş sonradan demir yolu hattının geçmesiyle bu yörede kurulan istasyona verilen İhsaniye adını alarak ad değişikliğine uğramıştır.

Savaş yılları
İhsaniye 13 Temmuz 1921’de Yunanlar tarafından işgal edilmiş ve tam 13 ay 14 gün düşman zulmü altında inlemiştir. Düşman Uşak-Dumlupınar istikametinden İstasyon yönünden köye girdi. Sonraları İnönü, Sakarya ve Ankara’ya doğru ilerleyen düşman bu cephelerde tutunamayarak geri çekilmek zorunda kaldı. İhsaniye merkezî bir duruma getirildi. Ordugâh olarak tayin edilen bu yerde mühimmat depoları bulunuyordu. Düşman askerinin kilit noktaları ise Türkmentepe ve Çalltepe idi. Tarihin önemli savaşlarından Büyük Taarruz’ un başlangıç noktası da yine bu muhitlerdir. Saadet, Olucak sırtları, Döğer - Eğret Hattı ile Alcalı, Kaplanlı Sırtları savaşın bütün şiddet ve ağırlığını görmüştü. Nihayet 27 Ağustos 1922’de düşman istilasından İhsaniye ebediyen kurtuluyordu. Ogünlerin acı bir hatırası olarak İhsaniye’ nin birçok tepesinde hala savaşın kalıntıları olarak mevziler, top ve tüfek mermilerine rastlanmaktadır.

İlçe oluşu
1942 yılına kadar köy olarak kalan İhsaniye, 1 Nisan 1959 Tarihinde 7033 Sayılı Yasa ile ilçe Olmuştur.

Nüfus
İlçenin nüfusu 2020 genel nüfus sayımına göre 27.807'dir. Bunun 3.876'sı ilçe merkezinde, 23.931'i ise kasaba ve köylerde yaşamaktadır.

İlçe; 4 belde, 26 köy ve 23 mahalleden oluşmaktadır.

Coğrafi yapı
Arazi
Frigya denilen İçbatı Anadolu kısmında dağlar 1000 metre bir zemin üzerinde 2000 metreden geçen tepeleri ihtiva eder. Umumi istikamet güneydoğudan kuzeybatıya doğrudur. Başlıca iki özellik göze çarpar. Fakat bunlar sıra dağlar olmaktan ziyade adavari özelliktedir. İç kısımda Emirdağ 5240 m., Türkmendağı ile Domaniç arasında bir çukurluk mevcut olup Eskişehir – Kütahya demiryolu buradan geçer. Bu dağlara muvazi olarak Sandıklı – Simav arasında bir dağ dizisi (Murat Dağı ve Eğriboz Dağı) uzanır. Bu iki yükseklik arasında İhsaniye’ den Kütahya ve Tavşanlı’ ya hatta Orhaneli’ ye kadar uzanan bir alçak kısım bulunur. İhsaniye mevki olarak Orta Anadolu ile Batı Anadolu bölgeleri arasındadır. Doğudan İscehisar, batıdan Kısmen Kütahya ve Altıntaş, Kuzeyden Seyitgazi kısmen Kütahya, Güneyden Afyonkarahisar ve kısmen Anıtkaya (Eğret) ile çevrilidir. Yüzölçümü 900 km² ‘dir. İlçe genel görünüm itibarıyla yayla karakterini göstermektedir.Rakım 1093 m’dir.

Coğrafi Yapı Olarak İlçemiz 90.900 Hektar Bir Alana Sahiptir.

Ovalık Kısımlar Steplerle, Dağlık Kısımlar İse Yer Yer Meşe, Çam Ormanlarıyla Kaplıdır. Akarsu Boylarında Da Söğüt Ve Kavak Ağaçlarından Oluşan Şerit Halinde Yeşilliklere Rastlanır. İlçemizde Önemli Bir Akarsu Bulunmamakla Birlikte Yazın Kuruyan Küçük Ölçekte Dereler Bulunmaktadır. Döğer Kasabası Sınırları İçerisinde Köy Hizmetleri Tarafından Sulama Amaciyla Yaptirilan Küçük Bir Gölet Olan Emre Gölet’ i Ve DSİ Tarafından Yapılan Ayazini Kasabasında ve Üçlerkayası Köyünde Sulama Göleti Bulunmaktadır.

Jeolojik yapı
İkinci jeolojik yapı Oligosen, Neojen, Kuarterner, alüvyon ve Paleozoik oluşumuna ait izler vardır. Paleozoik devrin Silüryen, Devoniyen, Karbonifer ve Permiyen kısımlarını yaşamıştır. Alçak yerlerde.......veya kubbeleşmiş şekilde neojen tabakalrını derin vadiler ve yüksek tepelerde mermer ve sistlerden müteşekkil eski tabakalara rast gelinir. Bazı kısımlarda açı renkli ve büyükçe feldspat billurlarını ihtiva eden trakit kütlelerine rastlanılmaktadır. Yer yer sönmüş volkan izlerine ve bunlardan oluşan tabakalara tesadüf edilmektedir. İğdemir, Ablak köyleri civarında buluna Karahisar maden suyu kaynakları ve bu mıntıkanın az ilerisinde bulunan içerisinde mevcut bir kısım madensel maddeleriyle şifa sağlayan tabii sıcak su kaynaklı hamamlarının varlığı bu mıntıkaların volkanlar civarında olduğunu göstermektedir. Araziler umumiyetle yükselme neticesinde vücut bulmuştur. Bunun yanı sıra ovalar ve bazı indifalar da meydana gelmiştir.

İklim
İhsaniye denizlerden uzak ve dağlarla çevrili olduğu için tipik bir kara iklimine sahiptir. Genellikle kışları çok soğuk, yazları çok sıcak ve kısa geçer. Sıcak yazlara ve soğuk kışlara sahip olan bu bölgede yağışlar 400 mm’ den fazladır. Hatta yüksek dağlarında bu miktar 1 metreyi geçer. Yağışlar bilhassa kış aylarında ve bir kısmı kar halinde düşer. Dağlar aylarca karla örtülü kalır.

Ekonomi
İlçe ekonomisi; hayvancılık, besicilik, tarım ve az da olsa ticarete dayanmaktadır. Sanayi olarak dünyaca ünlü Kızılay Madensuyu ve Yıldız Madensuyu İşletmesi ve özel sektöre ait 2 adet un fabrikası bulunmaktadır. Gazlıgöl kaplıcası İhsaniye ilçesi sınırları içerisinde, Afyonkarahisar’a 25 km uzaklıktadır.

Beldeleri
Ayazini
Bozhüyük
Döğer
Gazlıgöl
Karacaahmet
Kayıhan
Yaylabağı
Kardeş şehir
Bulgaristan– Smolyan ili Madan İlçesi

İscehisar, Afyonkarahisar ilinin bir ilçesidir.

Tarih
İscehisar’ın bilinen en eski adlarından birisi Dokimeion olup, bu ad Hellenistik dönemden beri kullanılmaktadır. Makedonyalı askerlerin yerleştirildikleri bu iki askerî koloniden Synnada büyük bir yerleşim yeri olmasına karşın, Dokimeion ilk kurulduğunda bir köy biçiminde idi. Dokimeion, Synnada askerî yöneticisi Antigonos Dokimos tarafından, ordusunda bulunan Makedonyalı askerlere barınak olması için bir garnizon şehri olarak MÖ 321 yılında kurulmuş ve “Makedonyalıların Dokimeon” u olarak adlandırılmıştır. Dokimeion’un kurucusu Antigonos Dokimos, MÖ 302 yılında I. Antigonos Monophtalmos’a ihanet ederek savaşmadan Synnada’yı ve Dokimeion’u Anadolu’ya gelen Lysimakhos’a teslim etmiştir. Dokimeion adı Roma ve Bizans dönemlerinde Dokimeion, Dokimia Kome, Dokimaion, Docimeium ve daha sonraları Dokimion biçiminde uzun bir zaman kullanılmıştır. Sikkeleri üzerinde Dokimeon Makedonon, “Makedonialıların Dokimeionu’nun (parası)” yazılıdır. Uzun süre basımı devam eden Dokimeion sikkeleri üzerinde çok çeşitli figürler yanında “Ana Tanrıça” Kibele de tanımlanmıştır.Roma döneminde genel olarak Docimeium olarak isimlendirilen kent en parlak dönemini bu zamanda yaşamış, “Synndin” adı verilen mermer ocakları ve işlikleri büyük çapta çalışarak kent hem zenginleşmiş hem de ününü duyurmuştur. Roma’nın yeniden inşasında ve Vatikan’da Dokimeion mermerlerinin kullanılması yanında İmparatorluğun Anadolu’daki birçok önemli yerine ham, yarı işlenmiş ya da tam işlenmiş mermerler gönderilmiştir. Dokimeion, Bizans döneminde önemli bir Hristiyanlık merkezi konumunda olması yanında mermerciliği ile de önemli bir yer edinmiş ve mermer ocakları çalışmalarına devam etmişlerdir. Bu devirde kent, Ayasofya kilisesinin yapımına verdiği mermerleri ile de ünlenmiştir. Tarihte kalabalık bir yerleşim birimi olan Dokimeion’un kent olarak kurulmazdan önce de bir yerleşim yeri olduğu Kahya Tepesi’nde ele geçen kimi arkeolojik bulgulardan anlaşılmaktadır Kent; kuruluşundan 12. yüzyıla değin yaşamını devam ettirmiş, Türk akınlarının başladığı yıllarda ise önemini kaybederek köy haline gelmiştir. Türkler geldiklerinde kenti ıssız bir biçimde bulmalarından dolayı “İssizcekarahisar”, “İssüzcekarahisar” olarak adlandırmışlardır. Selçuklu ve Osmanlı dönemlerinde bu ad kullanılmış, sonraları “İscehisar” biçimine dönüşmüştür. Bu dönemde şehir yeniden inşa edilerek; Kavak, Çukur, Eski Hamam ve Medrese Mahallelerinin olduğu yerde yeniden kurulmuştur. İlk kurulan mahalle ve yerleşim yeri Kavak Mahallesidir. Derviş Ahi Elvan zaviyesini burada kurmuş ve bir mescit yapmıştır. İkinci olarak Çukur Mahalle kurulmuş ve ilk büyük camii olan Ulu Camii inşa edilmiştir. İscehisar, 1341 yılında Germiyanoğulları Beyliği yönetimi altına geçmiş, 1429 yılında Osmanlı topraklarına katılmıştır. Cumhuriyet Döneminde hızla gelişen İscehisar 1952 yılında belediye, 1987 yılında ilçe olmuştur.[4]

Coğrafya
Ege Bölgesi’nin en doğusunda bulunan ilçelerden biri olan İscehisar, Afyonkarahisar iline bağlı olup, Afyonkarahisar-Ankara karayolunun 23. kilometresindedir. İlçe merkezi Belen Tepesi, Koca Tepe, Kahya Tepesi, Tepecik, Tuzla Tepesi, Kıran Tepe ve Hoyuklu Kaş Tepeleri olmak üzere 7 tepe üzerine kurulmuştur. İscehisar Çayı ise, ilçeyi ikiye ayırmıştır. Coğrafi konumu itibarıyla ilçe, Ege ve İç Anadolu Bölgelerinin birbirlerine en çok yaklaştıkları yerde kurulmuştur. Bu özelliğinden dolayı İscehisar’da Akdeniz ve Karasal iklimin özellikleri görülür. Ancak denizden uzaklığı, yüzey şekilleri ve yükselti gibi nedenlerden dolayı ilçede karasal iklim daha hakimdir. Yazları sıcak ve kurak, kışları soğuk ve yağışlı geçen ilçede en soğuk ay Ocak, en sıcak ay ise Ağustos’tur.[4]

Nüfus
Cumhuriyet’in başlarında Afyon’un merkez ilçesi sınırları içinde bir nahiye merkezi durumunda olan İscehisar’ın nüfusu 1955 yılında 3293, 1975'te 5398 kişiden oluşmaktaydı.[5] İlçenin nüfusu 2020 genel nüfus sayımına göre 25.043'tür. Bunun 13.186'sı ilçe merkezinde, 11.857'si ise kasaba ve köylerde yaşamaktadır. İlçe 1 belde, 11 köy ve 13 mahalleden oluşmaktadır. İlçe Merkezi Afyonkarahisar'a 23 km uzaklıktadır. İlçede bulunan mermer ocaklarından çıkarılan mermerler(Docimeion mermeri) dünya mermer literatüründe 1. sınıf olarak kabul edilmektedir. İlçede 650'nin üzerinde irili ufaklı mermer fabrikası bulunmaktadır. Daha çok koyun,sığır, keçi, tavuk, hindi ve ördek yetiştirilmektedir. Son Dönemde ülkedeki ekonomideki payı günden güne artmaktadır.

İhracattaki nüfusa oran payı düsünüldüğünde Türkiye'deki en zengin ilçeler arasındadır. Her sene buradan Afyonkarahisar'ın vergi rekortmenleri çıkmaktadır.

Turizm olarak bakıldığında İscehisar Frig Vadisinde bulunduğundan dolayı bu konuda çok zengindir.

Seydiler Kalesi, peribacaları, Kırkinler, Çatal Kayalar, Menevşeli Kayalar, Kızıl Kayalar, Selimiye Kayalıkları, Ornaş Kayalıkları, Bacak Kale, Omuz Kale, Dökümeon Kale surları, Gresunlular Şehitliği, Frig, Roma ve Bizans dönemlerine ait yerler görülmeye değer eser ve tabiat harikalarıdır.

Alanyurt, Selimiye, Çatağıl ve Dağlat çevreleri yayla ve dağ turizmine elverişlidir. İlçe merkezinin kuzeyindeki ormanlık alanlar piknik yapmaya ve avcılığa oldukça müsaittir.

Seydiler Gölü çevresi, Köroğlu dağları ormanlık sahaları ve Acısu mevkii ilçenin belli başlı dinlenme yerleridir. İlçenin Seydiler kasabasında Hasan bin Basri Türbesi ve Camisi bulunmaktadır.

Kuduz hastalığını tedavi eden Hasan Bin Basri ve beş bilgin arkadaşı, Horasan'dan gelip Seydiler kasabasına yerleşmişler ve burada yaşamışlardır. Bunların türbesi Hasan Bin Basri soyundan gelen "Tekkeşin" adı verilen kişilerce yaptırılmış ve bunlar türbenin bakım ve temizliğini nöbetleşe olarak üstlenmişlerdir. Hasan Bin Basri'nin muhafızları olduğu sanılan Çoban Dede yatırları da bu kasabamızdadır. Coğrafî konumu itibarıyla ilçe, Ege ve İç Anadolu bölgelerinin birbirine en çok yakınlaştıkları yerde kurulduğu için, bu özelliğinden dolayı İscehisar'da Akdeniz ve karasal iklimin özellikleri görülür.

Yazları sıcak ve kurak, kışları soğuk ve yağışlı geçmektedir. İklim şartlarına ve yüzey şekil özelliklerine bağlı olarak belirlenen tabiî bitki örtüsü "bozkır" dır.

Ormanlık alanı ilçe yüzölçümünün ¼'ü kadardır. Başlıca orman ağaçları bambu, karaçam, meşe, ardıç, palamut ve karaağaçtır. İlçede 1500 kişi kapasiteli 1 arena ve 1 spor kulübü bulunmaktadır.

Kızılören, Ege Bölgesi'nde Afyonkarahisar ilinin bir ilçesidir. Nüfusu 2096 kişi olup bu bakımdan 922 ilçe arasında sondan dördüncüdür,[5] 2009'dan beri bu değer 2000-3000 arasında seyretmektedir. Türkiye'nin en küçük 10 ilçesi arasında yer alır. Dinar'a 26 kilometre, Ankara asfaltına 3 km açıkta bulunmaktadır.

Maddi sıkıntılar nedeniyle özellikle Denizli ve Antalya olmak üzere çevre illere bir hayli göç vermiştir. Göçler genelde yurt dışına ve şehirlere olmaktadır. Kızılören, Eylül 1969'da belediye olmuş, 20 Mayıs 1990 tarihinde, 20 Mayıs 1990 ve 3644 sayılı kanunla ilçe olmuştur.[6] Kendisine bağlı 4 köyle (Gülyazı, Ekinova, Yenibelkavak, Türkbelkavak) beraber Afyonkarahisar ilinin en küçük ilçesidir. Sanayileşme olmadığı için geçim kaynağı hayvancılık ve çiftçilik'tir.

Sandıklı, Afyonkarahisar'ın bir ilçesidir. Afyonkarahisar iline bağlı ilçe olan Sandıklı, Ege bölgesinin İç Batı Anadolu bölümünde, Antalya-Ankara kara yolu üzerinde yer alır. İlçe, doğusundaki Kumalar Dağı eteğinde kurulmuştur.

Coğrafya
Sandıklı'nın dört bir yanı dağlarla çevrilidir. Kuzeyinde Ahır Dağı, batısında Bulkaz Dağı, güneyinde Akdağ, doğusunda da Kumalar Dağı bulunur. Kumalar Dağı'nda Türkiye'nin endemik bitkilerinden olan ve sadece Sandıklı'da yetişen Sideritis akmanii bitkisi bulunmaktadır.[4]

Nüfus
İlçenin nüfusu 2020 yılı Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi verilerine göre 55.252'dir. Bunun 33.496'sı ilçe merkezinde, 21.756'sı ise kasaba ve köylerde yaşamaktadır.

Sinanpaşa, eskiden Sincanlı, Afyonkarahisar ilinin bir ilçesidir. Afyonkarahisar - Uşak ve Afyonkarahisar - Antalya karayolları arasında, il merkezine 33 km uzaklıkta bulunmaktadır. 1953 yılında ilçe olmuştur.

Tarih
Kendi adını taşıyan ovasında doğu-batı ve kuzey-güney uzantılı, günümüzde izleri görülen antik yolların kavşağında, Cidyessuz (Küçükhöyük) adıyla kurulmuş, Hitit dönemine kadar uzanan önemli bir merkezdir. İlçenin MÖ 4000 yıllarından günümüze kadar çeşitli uygarlıklara sahne olan yerleşim yeri olduğu, yapılan tarihsel araştırmalar sonucu ortaya çıkmıştır.

Sincanlı ovasının ortasında bulunan Küçükhöyük Kasabasında yapılan yüzey araştırmalarında, MÖ 3000 yıllarında buralarda insanların yerleşmiş olduğu anlaşılmaktadır. Zaman içerisinde Hititler, Romalılar, Bizanslılar egemenliği altında kalan yöremiz, XII. yüzyılda Türklerin eline geçmiştir.

Osmanlı döneminde, Fatih Sultan Mehmet, II. Beyazıt ve Yavuz Sultan Selim zamanlarında önemli bir devlet adamı olan Hersekzade Ahmed Paşa şimdi kendi adı ile anılan Ahmet Paşa Kasabasına 1517 yılında yerleşmiştir. Mezarı kasaba mezarlığı içerisindedir.

Sincanlı ilçe merkezine adını veren Sinan Paşa, Akkoyunlu Devleti'nin ileri gelen beylerinden Mehmet Bey'in küçük oğlu olup, 1473 yılında Fatih Sultan Mehmet ile, Akkoyunlu Hükümdarı Uzun Hasan arasında yapılan Otlukbeli Savaşından sonra, babasıyla Fatih Sultan Mehmet'e sığınmış, sarayda ve Enderun'da eğitim görmüştür. Pek çok sefere katılan ve sancaklarda görev yapan Sinan Paşa ihtiyarlığı yüzünden emekli olmuş, Rumeli'deki arpalık geliri köylerine karşılık, Sincanlı ovasında Çathöyük ve Küçükhöyük köyleri kendisine arpalık olarak verilmiştir. Çathöyük köyü, yani şimdiki Sinanpaşa Kırka ve Ahmetpaşa köyleri arasında olduğundan, bu köy arazisi içinde kurduğu çiftliğinde ve saraç içi mevkiinde cami, imaret, okul ve hamam yaptırmıştır. Çiftliğine 10 kadar hizmetkarını yerleştirmiştir. Çathöyük halkı, sonradan cami etrafında birer ikişer yerleşerek köyü terk etmiş ve (çiftliğin bulunduğu yerin ismi Sincanlı abat olarak Sinanpaşa Vakıfnamesinde belirtildiğinden) buraya yerleşmişlerdir. Sincanlı abat ismi Sultan Abdülhamit dönemine kadar kullanılmıştır. Daha sonra Sinan Paşa'nın adına ithafen Sinanpaşa Nahiyesi olarak 1894 yılında değiştirilmiştir.

1921 yılında Yunan orduları tarafından işgal edilmiş, Büyük Taarruz'un ilk günü olan 26 Ağustos 1922 günü düşman işgalinden kurtarılmıştır.

Kurtuluş savaşı esnasında da tekrar köy statüsüne geçmiş ve bu durum 1934 yılına kadar devam etmiştir. Bu tarihte tekrar nahiye merkezi olmuştur.1947 yılında da Belediyelik yapılmıştır. 6068 sayılı kanunla da 1953 yılında ilçe merkezi olmuş ve adını ilk ismi olan Sincanlı ile adlandırılmıştır. Bu durum posta hizmetlerinde çok kargaşa yaratmakta idi. Merkezin adı Sinanpaşa, ilçe ismi Sincanlı idi, 2004 yılında çıkarılan 5180 sayılı kanunla Sinanpaşa adını alarak tek isme sahip olmuştur.

Coğrafya
İlçe, kuzeyden Kütahya'nın Altıntaş ve Afyon Merkez ilçesi, batıdan Uşak ilinin Banaz ve yine Kütahya ilinin Dumlupınar ilçesi, Güneyden Sandıklı ve Hocalar, doğudan Afyon Merkez ilçesi ve Şuhut ilçeleriyle çevrilidir.

İlçe ovalık bir arazi üzerinde kurulmuştur. İlçe arazilerinin % 45'i ova niteliğindeki düzlüklerden oluşmaktadır. Arazinin % 31'i orta meyilli, % 21'i dik, % 3'ü sarptır.

Sincanlı ve Sandıklı ilçeleri arasında uzanan Ahır dağları, Uşak ilinin Banaz ilçe sınırlarını da kaplar. Her iki yüzü de çam ormanlarıyla kaplıdır. Güneybatıda yağcı ormanları ve Devlet Orman İşletmesi vardır.

İklim
İklim karakteri kara step özelliği arz eder. Kışları soğuk ve kar yağışlı, yazları kurak ve sıcak geçmektedir.

Kültür
İlçede 40 ilköğretim okulu, 3 ortaöğretim okulu bulunmaktadır. Bu okullarda okuyan 7.299 öğrenciye, 305 öğretmenle eğitim verilmektedir.

Halk Eğitim Merkezi Müdürlüğü, açılan mesleksel kurslarda kursiyerlere makine nakışları, giyim, bina içi pratik elektrik tesisatçılığı, bilgisayar operatörlüğü, el sanatları, çiçekçilik, okuma-yazma ve daktilograf becerileri kazandırmaktadır.

İlçedeki Çıraklık Eğitim Merkezinde, doğrama, mobilya, oto elektrik, oto motor tamiri, radyo-TV tamiri, kaynakçılık ve pastacılık başta olmak üzere çeşitli branşlarda da eğitim verilmektedir.

Giyim kuşam
Kadınlar şalvar, göynek, kuşak, önücek, yaşmak, tirşe, başbezi, gazeke ve sıkma denilen giysileri giyerler. Bazıla şu an giyilmese bile düğünlerde önceliktedir. Bilhassa pullu sıkma denilen giysi mutlaka giyilir.

Yöre yemekleri
Sinanpaşa yöresinde yapılan yemekler: Katmer, arabaşı, mantı, kısır, karahelva, cızdırma, keşkek, tarhana çorbası, özel günlerde ise bişi.

Sağlık
İlçenin 25 yataklı 1 devlet hastanesi, 13 sağlık ocağı, 9 sağlık evi halkın sağlık ihtiyaçlarını karşılamaktadır. İlçede 500 kişi kapasiteli bir stadyum ve 12 spor kulübü bulunmaktadır.

Turizm
Sinanpaşa sınırları içerisinde 1525 yıllarında Amasyalı mimar Mustafa'ya yaptırmış olduğu cami ve külliyesi (imaretleri) hamamı Osmanlı mimari özellikleri taşımaktadır. Ahmetpaşa kasabasında Herzekzade Ahmet Paşa'nın (Stepan) hanımı Fatma Sultan'ın ve kendisinin mezarları bulunmaktadır. Boyalı köyünde Akkoyunla boyundan gelme Kureyş Baba'nın külliyesi, Selçuklu devrinde ve Selçuklu mimarisinde yapılmış bir eser olup İzmir-Afyon karayoluna 3 km'dir. Tınaztepe kasabasında Otuz İki İnler diye anılan kalıntılar vardır. Tazlar ve Çataloluk adında piknik alanları vardır. Afyon-Antalya-İzmir kavşağında Tarihi ve Milli Parklar Müdürlüğü tarafından işletilen botanik park ve Büyük Taarruz Şehitliği, Çiğiltepe Albay Reşit Bey Anıtı ve Şehitliği, Yıldırımkemal köyünde Milli Mücadele'deki kahramanlıkları ile bir efsane olmuş 5. Kolordu subaylarından Yıldırım Kemal'in şehitliği, Kırka ve Serban göletleri vardır. Ayrıca her yıl düzenlenen, merkezde Zafer Haftası şenlikleri, Tazlar köyünde Ayran Şöleni, Çatkuyu'da Yörük Ayranı Şenlikleri, Güney kasabasında Bezelye Şenlikleri görülmeye değerdir.

Nüfus
İlçenin nüfusu 2020 yılı ADKNS sonuçlarına göre, 39.432'dir. Bunun 3.596'sı ilçe merkezinde, 35.836'sı köy ve kasabalarda yaşamaktadır. Yüzölçümü ise 853 km²'dir.

İlçe; 9 belde, 26 köy ve 52 mahalleden oluşmaktadır.

Ekonomi
İlçe de ekonominin temelini tarım oluşturur. Yüzölçümünün 72.000 hektarlık bölümü tarıma elverişlidir. Bunun 14.000 hektarı sulanabilir niteliktedir. Sulama, %80 oranında toprak-su kooperatifleriyle, kalanı ise, vatandaşların kendi çabaları ve sondajla yapılmaktadır. Yetiştirilen başlıca ürünler haşhaş, buğday, arpa, pancar, patates, bezelye, mısır, ayçiçeğidir. Meyve olarak daha çok elma ve vişne yetiştirilmektedir. Ekilenlerin arasında geçim kaynağı olarak halkın bütçesine en fazla katkıyı kuru fasulye, bezelye ve salatalık yapmaktadır.

İlçe ekonomisinde hayvancılık önemli bir yer tutar. Ova kesiminde büyükbaş hayvan besiciliği yanında, kültür ırkı süt inekçiliği de gelişme safhasındadır. Dağlık bölgelerde daha ziyade küçükbaş hayvancılığı yapılmakta, koyun ve keçi yetiştirilmektedir. İlçede kök boyalı kilim ve halı dokumacılığı da yaygındır.

Orman varlığı açısından, ilçe, Türkiye ortalamasının üzerindedir. Akören-Gecek Gediği, Merkez Çiğiltepe, Taşoluk, Güneyköy Kasabaları ile Yıldırım Kemal Köyünde ağaçlandırma çalışmaları yapılmıştır. Ağaçlandırma çalışmalarının tamamından olumlu sonuçlar alınmıştır. İlçenin genelinde yeşillik ve verimli topraklar hakimdir. İlçeye 2006 yılında kurulan ve Sinanpaşa Meslek Yüksekokulu adını alan okul ile ilçe çevre ilçelere göre çok daha hızlı bir gelişme göstermeye başlamıştır.

Beldeleri
Ahmetpaşa
Akören
Düzağaç
Güney
Kılınçarslan
Kırka
Küçükhüyük
Nuh
Savran
Taşoluk
Tınaztepe
Tokuşlar

Sultandağı, Afyonkarahisar ilinde, Afyonkarahisar şehrinin 68 kilometre doğusunda bulunan bir ilçesidir.

Konumu
Sultandağı, Afyon İli'nin doğusunda, Ege Bölgesi ile İç Anadolu Bölgesi'nin birleştiği yerde, Konya ve Isparta illerinin sınırında bir ilçedir. Kuzeyinde Bolvadin, güneyinde Yalvaç, doğusunda Akşehir, batısında Çay ilçeleri ile komşudur. Batısında Deresinek (2.9 nm) ile Yakasinek (2.8 nm), kuzeyinde Ortakarabağ (9.5 nm), doğusunda Kavakçiftliği (3.8 nm) ile Taşköprü (4.0 nm) ve güneyinde Borazan (Geyik üretim çiftliği) (2.5 nm) ile Kırca (1.9 nm) gibi yerleşim yerleri bulunur.

İsim kökeni
İshaklı, Selçuklu uç (eski Türkçe: sınır, kenar) beylerinden İshak Bey tarafından kurulmuştur. 1958 yılına kadar Bolvadin ilçesine bağlı İshaklı adında bir nahiye aynı yıl içinde Çiftlik beldesi ile idari olarak birleştirilip Sultandağı adıyla ilçe statüsü verilmiştir. 1972 yılında, ilçenin kuruluşuna 1958 yılında dahil edilen Çiftlik yeniden ayrılmış ve Yeşilçiftlik adıyla belde olarak yeniden ihdas edilmiştir.

1116 yılında Bizanslılarla Selçuklu Hanedanı arasında cereyan eden Bolybotum (Bolvadin) Savaşı'nda, Büyük Selçuklu Devleti Sultanı Müizzeddin Melikşah (Arapça: ملكشاه الثاني بن بركياروق) ordusunu güneydeki dağın yamacına, Emir Mengücek ise ordusunu kuzeydeki dağın yamacına yerleştirmiş, işte bu durum üzerine sultanın çekildiği dağa Sultan dağı, Emir Mengücek'in çekildiği dağa da Emir dağı adı verilmiştir.

Tarih
Sultandağı, Tunç Devri'ne kadar uzanan çok eski bir geçmişe sahiptir.

Eski tarihi dönemler
Sultandağı, MÖ 2000-700 tarihleri arasında Hitit (Hittite) sınırları içinde, MÖ 750-600 yılları arasında Yanık Frigya (Phrygia Paroreius) sınırları içinde, Akşehir (Philomelium) ve Çay ile birlikte yönetim birimi olmuştur. Julia (Ipsus) eski bir Frigya (Phrygia Paroreius) kentidir, eski İmparatorluk döneminde adı Julia olarak değiştirilmiş, bu kent büyük bir olasılıkla bugünkü İshaklı'da veya yakınında, şimdiki Sultandağı denilen dağ eteklerinin kuzey-doğu uçunda olduğu tahmin edilir[3].

Sultandağı, MÖ 680-546 yılları arasında Lidya (Lydian) sınırları içinde, MÖ 546-333 yılları arasında Pers İmparatorluğu sınırları içinde, MÖ 333-323 yılları arasında Büyük İskender'in Makedon İmparatorluğu sınırları içinde, MÖ 323-30 yılları arasında bölgede hüküm süren Helenistik krallıkların sınırları içinde ve MÖ 30 - MS 395 yılları arasında Roma İmparatorluğu sınırları içinde kalmıştır.

Bizanslılar ve Selçuklular dönemi
Sultandağı, Bizanslılar ve Selçuklu Hanedanı zamanına kadar batı ve doğunun yol uğrağıdır. Ayrıca Anadolu - Bağdat İpek Yolu'nun Sultandağı'ndan geçmesi de ticarî bir önem kazanmıştır. İshaklı Anadolu Selçukluları zamanında "Karahisar-ı Devle" ismiyle anılan şimdiki Afyonkarahisar'a bağlı 10 kadılıktan birisi olan Bolvadin'e bağlı olan bir nahiye imiş. Sâhipataoğulları Beyliği'nin hüküm sürdüğü bu bölgeye Orta Asya’dan göç eden Oğuz ve Türkmen boyları yurt edinmiş ve kaldıkları mezra ve köylere kendi boy ve oymaklarının isimleri vermişlerdir. Anadolu Selçuklu Sultanı I. Rükneddin Mesud (Arapça: ركن الدين مسعود‎, romanize: Rukn al-Dīn Mas'ūd) döneminde Afyonkarahisar ve çevresinde 300 yerleşim bölgesi tespit edilmiş, Türk Boyları buralara iskan edilmiştir.

Selçuklular döneminden kalan miraslar
Selçuklular döneminden kalma bir Kervansaray, bir Cami ve bir de Hamam vardır. Anadolu Selçuklu Mimarisinin güzel örneklerinden olan İshaklı Hanı 1249 (Hicrî 647) yılında Sahip Ata Fahrettin Ali tarafından yaptırılmış olduğu avlu taçkapısındaki ve kapalı bölüm taçkapısındaki yazıtlardan anlaşılmaktadır. Kuzeydoğu – güneybatı yönünde konumlanan kervansarayın yakın çevresinde güneybatı yönünde 15. yy. Osmanlı Döneminde yaptırılan Çifte Hamam[4], Cami, Karamanoğlu İbrahim Bey zamanında 1458 yılında yaptırılmıştır. 1912 tarihinde yıktırılarak yerine şimdiki Ulu Cami (Çarşı Camii-Aşağı Camii) inşa edilmiştir. Eski camiden sadece minare ile kitabesi kalmıştır[5], güneyinde ise Lâleli Çeşme bulunmaktadır. Ulu Camii'nin cephe duvarında bulunan kitabede, (Hicrî 863, Milâdi 1458) yılında ve Karamanoğullarından İbrahim bin Mehmet bey zamanında konmuştur. Yazısı sülüstür[6]. "Bu cami Mehmet bin Halil, Mehmet bin Hamza ve ali bin Şeyh isimlerinde üç kişi yaptırmıştır." Ayrıca Ulu Cami'de Ashab-ı Kiram ya da Eshab-ı Kiram'lardan alınan kutsal emanetlerden olan Sakal-ı Şerif saklanır. 13. yüzyılda Anadolu'ya gelen Horasan Erenlerinden Ahmed Remzi Tahranî (Aḫmad Ramzī al-Tahranī veya halk dilinde Ahmed-i Remzi)'nin türbesi ilçede Akşehir yolunun sol tarafındadır. Diğer erenlerden Ahi Ömer Çavuş'tur.

Osmanlı dönemi
Kanuni Sultan Süleyman döneminde Mühimme Defterlerinde İshaklı nahiyesine bağlı:

Köyler
Ak-Evlü, Ahi Hoca, Ak Koyunlu, Burhan, Çelik, Çiftlik, Çukur, Dereçine, Dere Hasan, Durud, Eber, Ecem, Ecem Hasanek, Elvanbeyli, Gedil, Hasenek, Kınık, Kırca, Küçük Hasene, Mes’ud Paşa, Oğuz, Salur, Taşköprü, Yaka Hasenek (şimdiki Yakasinek), Yan köy, Yavi ve Yazı Çeliği gibi köylerden bazıları Eber Gölü'nün su seviyesinin en yüksek olduğu dönemde su altında kalmış, bazıları terk edilmiş, isimleri değişmiş veya günümüzde komşu ilçelere bağlanmıştır.

Mezralar
Yenice, Ada Çal, Altı Ahur, Arpa Çukuru, Aygır Ovası, Bağra, Bağı, Benk Öyüğü, Boğaz, Boğaz tatar, Çay Ayağı, Çiftlik Viran, Çukur Ağıl, Derbent Baş, Dibek Kuyu, Deniz Ovası, Eski Kışla, Gövercinlik, İt Burnu, Kafir Viran, Kara Pınar, Kasım Fakih, Kaş Kuyusu, Kırk Sarnıç, Köpek Kışlası, Mamad, Obacılar, Sofular, Uslu Burnu, Üçkuyu, Üçöyük, Yarım Dam, Yenice Kuyu ve Ziyaret Höyük gibi mezralardan bazıları zaman içinde köy yerleşim yerlerine dönüşmüştür.

Başbakanlık Arşivi'nde mevcut bulunan ve Surre Emini tarafından 1837 yılında hac yolculuğu esnasında, Surre-i Hümâyûn Alayı'nın gidiş ve dönüşte oluşan yolculuk masraflarının kaleme alındığı bir defter[7]'de (Arapça: در مرحله إشَكلو, romanize: der merhale-i İshaklu) İshaklı o dönemde Hacc yolu güzergâhı üzerinde bir konaklama yeri idi. 1890 yılında Friedrich Sarre ismindeki bir Alman Doğu bilimci, arkeolog, sanat tarihçisi Anadolu'yu gezmiş, Reise in Kleinasien ismindeki kitabında İshaklı ismini kullanmış, kitabında İshaklı'dan birkaç tane resim bulunmaktadır.

Coğrafya
Sultandağı, 38° 31′ 52″ kuzey paraleli ile, 31° 13′ 41″ E doğu meridyenin kesiştiği noktada Afyon - Konya karayolunun 68.km'sinde Sultandağları'nın eteğinde kurulmuştur. Sultandağı yerleşim olarak Ege bölgesi ile İç Anadolu Bölgesinin kesişim noktasına yakın bir alandadır. Özgün yeri, Göller Bölgesi olarak da adlandırılan alanın kuzeyinde Eber - Akşehir Gölleri ile Batı Torosların İç Anadolu'daki uzantısı olan Sultandağı'nın eteklerinde yer almaktadır. Kuzeyinde Bolvadin ilçesi, güneyinde Isparta ili Yalvaç ilçesi, doğusunda Konya ili Akşehir ilçesi, batısında ise Çay ilçesi ile sınır komşusudur.

Dereçine kasabasında bulunan Buzluk Mağarası da turistlerin oldukça ilgisini çekmektedir.

Sultandağı ilçesi 1. derece deprem bölgesinde bulunmaktadır. 03.02.2002 tarihinde Mw ölçeğine göre 6,0 şiddetinde yaşanan Sultandağı - Çay depreminde ilçe, belde ve köyleri çok ağır hasar görmüştür, ayrıca Sultandağları boyunca 170 km. uzunluğunda fay üzerindedir. Orta Çağ'larda böylesi depremlerde olmuştur.

İlçenin toplam ormanlık ve fundalık alanı ortalama 17.817 hektardır. Yüzölçümü ise 983 km²'dir. Dort Deresi Asmalı mevkiindeki orman sahasında Geyik Üretim Merkezi bulunmaktadır. Bu geyik üretim merkezinde geyikler koruma altındadır

Eğitim

2002 yılında oluşan Deprem diyagramı
İlçede 12 ilköğretim okulu, 3 ortaöğretim okulu bulunmaktadır. Ayrıca ilçede 1 Meslek Yüksekokulu olup, 643 öğrenciye 4 öğretim görevlisiyle eğitim hizmeti verilmektedir.

Merkez ve kasabalarımızda halk kütüphaneleri mevcuttur.
İlçede 2 semt sahası ve 2 spor kulübü vardır. Çiftlik Kasabasında 1 halı saha bulunmaktadır.
Sağlık
İlçede, 50 yataklı 1 Devlet Hastahanesi, 1 Sağlık Ocağı, 1 Sağlık Evi ve 1 Sağlık Meslek Lisesi bulunmaktadır.

İdari Durumu
İlçe merkez dahil 7 belde, 7 köy ile 31 mahalleden oluşmaktadır. Buna göre merkez ve kasabaların mahalleleri ile köylerin adları şunlardır.

Mahalleler
Sultandağı Merkez İlçe Mahalleleri: a. Çavuş Mahallesi b. Kayran Mahallesi c. Pazaraltı Mahallesi d. Selçuk Mahallesi e. Yıldırım Mahallesi f. Gazi Mahallesi

Beldeler
Dereçine Kasabası:
a. Camikebir Mahallesi b. Ortamescid Mahallesi c. Hacıbostan Mahallesi d. Kavaklı Mahallesi e. Karaman Mahallesi f. Kemal Mahallesi

Karapınar Kasabası:
a. Cumhuriyet Mahallesi b. İnönü Mahallesi c. Selçuk Mahallesi

Üçkuyu Kasabası:
a. Çınarlı Mahallesi b. Pınarlı Mahallesi c. Yeşilyurt Mahallesi

Yakasenek Kasabası:
a. İmam Aziz Mahallesi c. Ulupınar Mahallesi b. Ortamescid Mahallesi d. Yeni Mahalle

Yeşilçiftlik Kasabası:
a. Akpınar Mahallesi b. Aşağı Mahalle c. Sıra Mahalle d. Tepebaşı Mahallesi e. Yıldız Mahallesi f. Yukarı Mahalle

Kırca Kasabası:
a. Bahçelievler Mahallesi b. Hisar Mahallesi c. Çağlayan Mahallesi

Köyler
Akbaba
Çamözü
Çukurcak
Doğancık
Karakışla
Taşköprü
Yenikarabağ
Ekonomi
Sultandağlarının etekleri ile demiryolu ve Akşehir Gölü arasında kalan sulanabilir alanlarında meyvecilik, ilçenin diğer bölümlerinde ise hububat ve hayvancılık yapılmaktadır. Sanayi ve el sanatları pek gelişmemiştir, ilçemizin kuzeyinde bulunan dağlık ve kırsal alandaki halkın geçim kaynağı çok zor sartlarda yapılan kuru tarım ve hayvancılığa dayanmaktadır (Göç olayının en hızlı olduğu yerleşim birimleride bu alanlardadır).

İlçenin sulanabilir arazileri üzerinde ise meyvecilik önde gelmektedir. Kiraz, Vişne, Elma üretimi ilçe ekonomisinin temelini oluşturmaktadır. Kiraz üretiminin %80'i ihracata gitmekte olup, elma ve vişne daha ziyade iç piyasaya sürülmekte, kalan kısmı da ilçede bulunan Morello meyve suyu ve konservecilik fabrikalarında değerlerdirilmektedir. Dünyanın en güzel ve en kaliteli Napolyon (ziraat900) kirazı, Fransa, Hollanda, İngiltere, Almanya ve Belçika'ya ihraç edilmektedir. Ayrıca Yurtdışı sermayeli Karl Kühne KG (GmbH & Co.)18 Aralık 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Sirke Fabrikası mevcuttur.

Ekilebilir arazi 18.260, nadasa bırakılan 12.630, meyvelikler 33.156, sebzelik arazi ise 22 hektardır. Buna bağ sahası da eklenince tarıma elverişli arazi toplamı 35.579 hektardır. Çayır ve mera alanı 14.967, tarım dışı arazi 7.477 hektardır.

İlçede meyveciliğin yanında daha çok buğday, arpa, mercimek, fasulye, haşhaş, nohut ve kimyon üretimi yapılmaktadır. Hayvancılık olarak koyun, kıl keçisi, sığır, tavuk ve arıcılık yapılmaktadır.

Şuhut, Afyonkarahisar iline bağlı, İç Ege Bölgesi'nin en doğusunda yer alan bir ilçedir. İl merkezine uzaklığı 29 km'dir. 1946 yılında ilçe olmuştur.

Tarih
İlçenin tarihinin Neolitik çağa kadar uzandığı Şuhut Hisar, Karaadilli Höyüğü, Kepirtepe Höyüğü'nün bu çağa ait eserler olduğu tahmin edilmektedir. Hitit döneminde ise Afyonkarahisar ve Kütahya illerinde hüküm süren Mira Krallığı'na bağlı bir prenslik olan Kuvalya'nın başkentinin Şuhut olduğu bilinmektedir. Şuhut'un netleşmiş biçimdeki tarihi ise, Alemas adlı Frig komutanının Truva Savaşlarına katılan ve mağlûplar arasında yer alan birliklerini buraya kadar çekerek MÖ hâkimiyeti 1180 yıllarında "Synnada" kentini kurmasıyla başlamaktadır. MÖ 3500'lere kadar uzanan tarihi içinde Roma döneminde bir başkent ve medeniyet merkezi olmuştur.

Bugünkü Şuhut, Truva Savaşları sonunda Trakyalı, Makedonyalı ve Ahiyalı birlikleriyle bölgeye gelen Akomas tarafından "Synnada" adıyla MÖ 1180'de kurulmuştur. Daha sonraki yıllarda ise Synnada'nın önce Lidya, daha sonra da Pers hâkimiyeti altına girdiği görülmektedir. Hatta Perslere sığınan Atinalı ünlü komutan Alkibiyedes MÖ 404 yılında bugünkü Balçıkhisar Kasabası sınırları içerisinde yer alan "Melisse" çiftliğinde ölmüştür. Daha sonraki yıllarda Antik Romalılar ve Bizanslıların egemenliğine girdiği bilinmektedir. Bizans döneminde "cfut" olan adı ise değişikliğe uğrayarak önce "çıfut" olmuştur.1- Şuhut 1219 dan önce de hatta 1150 den önce de Türk ve İslam Yurdudur. Şuhut Adı Şeyh Şuhudi Ömer Efendiye, izafeten Şuhut'a verilmemiştir. Şuhut'a izafeten Şeyh Ömer Efendiye Şuhutlu manasında Şuhudi denmiştir. 2- Akan ya da Akhan adında Türk boyu yoktur. Muhtemelen matbaa ya da harf hatası nedeniyle yeni bir boy icat etmenin de lüzumu yoktur. Şuhut Halkı Akhun'lara bağlı KHALAÇ= HALAÇ Boyundandır. Khalaç= Halaç'lar koyunculukla geçimlerini sağlayan Orta Asya'nın güneyinde kuzey Azerbaycan- İran (kum kentinin bulunduğu) Halacistan ve Afganistan'daki Türkistan olarak bilinen bölgede devletler kurmuş,diğer bir kısmı 1500 yıllara kadar yenidelhi başkent olmak üzere Hindistan'ı yönetmiş, Hindistandakiler yine bir Türk boyu olan Çağatay Türkleri tarafından devletleri yıkılmış, İran ve Afganistandakiler yine bir Türk boyu olan Avşarlar tarafından yıkılarak yerine Avşar Hanedanlığının kurulmasından sonra bir kısmı İrandan Hakkari, Malatya yoluyla Anadolu topraklarına dağılmışlardır. Kaşgarlı Mahmut divanı lügati Türk'te Kalaç'ın aç kal, aç kalasın anlamında ilenme ilenç sözü olarak söylendiğini belirttiği çağ yayınlarınca basılan İslam tarihinde ifade edilmektedir. İran ve Arap tarihçiler Kalaç'ı khalaç olarak yazdıkları bununda zamanla Anadolu ağzından düşerek Halaç a dönüştüğü, Halac'ı Mansur'un da aynı boydan olduğu belirtilmektedir.

Türk Kurtuluş Savaşında Şuhut, kısa süre de ******'ü ve dolayısıyla da başkomutanlık karargahına ev sahipliği yapmıştır.

Şuhut, 1862'de bir deprem geçirdi ve binaların yarısı ile bazı tarihi anıtlar yıkıldı.

Şuhut 1884 yılında bucak oldu. 1896 yılında köy, 1912 yılında yeniden bucak olmuştur.

Şuhut'ta belediye teşkilatı bucak düzeyinde 1913 yılında kurulmuştur. Şuhut 1946 yılında ilçe olmuştur.

Coğrafya
Şuhut, İç Ege Bölgesinin en Doğusunda ve Afyonkarahisar'ın Güneyindedir. Batı Anadolu'yu İç Anadolu Bölgesi'ne bağlayan eşik arazi üzerinde olup, 1151 m rakımıyla Afyonkarahisar'un en yüksek yerleşim merkezlerinden biridir. İlçenin kuzeyinde Afyonkarahisar ili, batısında Dinar, Sandıklı, Sinanpaşa ilçeleri, doğusunda Çay, güneyinde ise Isparta ilinin Yalvaç ve Senirkent ilçeleriyle çevrilidir. 1 Merkez ve 6 Belde Belediyesi ile 31 köyü mevcuttur. Yüzölçümü ise 1182 km²'dir.

Kültür
Zafer Yürüyüşü
Her yıl Şuhut ilçesinden Kocatepeye Büyük Zafer yürüyüşü yapılmaktadır.(25 Ağustosu 26 Ağustosa bağlayan gece saat 04:00 da) Mustafa Kemal ****** 25 Ağustos 1922 de geldiği şuhutta 1 gece konaklamış; buradan gece yolculuğu yaparak, Kocatepeye intikal etmiş ve büyük taarruzu başlatmıştır. Meşaleler eşliğinde gece yapılan Zafer yürüyüşüne Üniversiteler, sivil toplum örgütleri ve vatandaşların yanı sıra aralarında yüksek rütbeli Subayların da bulunduğu askeri erkan da katılmaktadır.Yürüyüş Şuhut'un Çakırözü Köyü'nden, başlar ve Kocatepede sona erer. Mustafa Kemal ******'ün kullandığı yaklaşık 14 KM olan güzergâh yürüyerek geçilmektedir.

Synnada Antik Kenti
Yerleşim yeri Şuhut ilçe merkezindedir. Geçmişi ET.Ç.’na kadar uzanmaktadır. Helen, Roma ve Bizans dönemlerinde Merkezi Frigyanın başkenti olmuş büyük bir kenttir. Burada Apemeia gibi Hellen döneminde tam özerk, Roma döneminde yarı özerk bir konuma ulaşmış; imparator adına ve Hieropolisle ortaklaşa, gümüş cistophorus ve bronz sikkeleri bastırılmıştır.[2]

Nüfus
İlçenin nüfusu 2020 genel nüfus sayımına göre 36.690'dır. Bunun 14.857'si ilçe merkezinde, 21.833'ü ise kasaba ve köylerde yaşamaktadır.

İlçe; 1 belde (Karaadilli), 36 köy ve 17 mahalleden oluşmaktadır.